Exstatne?
Distantias et scalas virium comparantes, videmus vim electricam ordine 10^41 vicibus maiorem esse quam vim gravitatis, sed campum virium electricarum evanescere intra paucas decenas centimetrorum et etiam millimetra conductoris electrostatici, tantum parvo strato insulante requirente ad effectum campi electrici eliminandum.
Contra, campus gravitatis inter duas massas parvas fere neglegibilis est inter eas, sed per centena metra extenditur. In casu stellarum et planetarum, per milliones chiliometrorum et milia annorum lucis ad satellites extenditur: massae tempore et spatio separatae.
Aliquid mirum est.
Hic effectus mathematicos astrophysicos coegit ut notiones exoticas sicut materia obscura et vis obscura crearent ad hanc anomaliam vis gravitatis fere infinitae et potentis per longas distantias per tempus agentis iustificandam.
Campus gravitatis per distantias stellares millies ultra influxum cuiuslibet campi electrici vel magnetici detectabilis extenditur, lentes gravitationales formans quae etiam lucem deflectunt dum per spatium iter facit. Haec differentia nondum recte intellecta est a physicis.
Num vis gravitatis vel campus gravitationalis tam transcendens esse potest ut etiam ad distantias centena milia annorum lucis extendatur sine recursu ad mysteriosam materiam obscuram et energiam obscuram, quae nullo modo scalabilitatem propagationis campi gravitationalis per inclusionem maioris massae in galaxias mutant?
Una tantum complicatio polynomii aequationum virium Newtonianarum, conans extendere resultantem systematum virium coniunctarum ad massam coniunctam omnium membrorum galaxiae, fortasse etiam ad maiores vires inter galaxias et greges galaxiarum, transformans interactiones massae gravitationalis in universo in aeternam et infinitam — speculatio mathematice inefficax!
Exstat firmamentum pro theoria energiae cineticae ut explicatio pro claris sensualizationibus Newtonianis quae "vis gravitatis" appellantur, ad iustificandam non-existentiam gravitatis secundum visionem cosmologicam, includendo in aequatione mali prope malum cadentis, substituendo hanc analogiam cum illa mali 260 chiliometrorum per secundum iter facientis, solis sectatoris, iter helicale sequentis, et toroidis subiecti energiae inertialis simplificatae ordinis m.v^2 67 miliardis joulium, per kilogramma materiae inertialis (dividendo per duo ordinem magnitudinis non mutatur). Simplex mutatio trajectoriae vim centripetam et vim centrifugam (magnitudinis ordinis m.v^2/radii) producit, quae consideranda et superanda sunt. Ergo oscillationes sinusoidales in trajectoriis planetarum solem in itinere suo secundum marginem Viae Lacteae sequentium, ab observatore Newtoniano ut orbitae sensu latissimo sensu perceptae, sunt motus qui, cum translatione orbitae solis coniuncti, ellipsoides sunt, non orbitae, motum quasi boomerang ex prospectu observatoris planetarii perficiunt, qui motus orbitalis ad punctum observationis solaris limitatus appellatur.
Motus rectilineus uniformis tantum sensorializatio observationis est, cum in universo nullum exemplar lineae rectae infinitae inveniemus. Omnia in universo curvantur. Motus sunt undarum similia. Quod orbita videtur, pro ratione referentiae, ellipsoides, epicyclus complexus, vel simplex esse potest, numquam linea recta.
Omnia in universo undis moventur: sinusoides, hyperbolae, parabolae, circuli. Fluminis cursus vel aestus nobis indicant vim discessionis in undis medium trahere vel dislocare posse, vel non: in flumine movente, motum undarum et simul cursum habebimus; in lacu, fortasse tantum motum undarum habebimus, qui tantummodo vim motus transversalis undae transportat.
Haec est perfectissima demonstratio motus cuiuslibet obiecti: motus oscillatorius. Hoc intellexisset si foramen in superficie terrae perforasset ubi malum post casum quiescebat, et hic hypotheticus cuniculus in altero extremo apertus esset et per nucleum terrae transiisset, vel arcus subterraneus fuisset qui ab uno puncto in superficie ad alterum transiret.
Sub condicionibus idealibus, sine frictione ab aere, et sine calore ab interiore terrae, malum aeternum oscillatum fuisset inter unum et alterum extremum axis qui per terram currit.
Newton deceptus est sensualizatione limitatae observationis opticae (visualis, in sensu sensuum, - unius ex quinque sensibus -) motus mali, superficiem terrae tangentis et eius motus ab ea interrumpens.
Hic est motus quem satellites in orbita circa terram faciunt, sicut luna respectu terrae, et terra respectu solis, omnes in unda motus, fluxui caelesti, oscillant.
Nenhum comentário:
Postar um comentário