Το πείραμα του αιδεσιμότατου Joshua
Εκείνη την Κυριακή στην εκκλησία των Βαπτιστών στη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α., φαινόταν ότι ήταν μια άλλη Κυριακή εορτασμού της λειτουργίας αφιερωμένης στον Θεό σε εκείνο το ευαγγελικό παρεκκλήσι, η εκκλησία, όπως πάντα, ήταν κατάμεστη, με μέλη και καλεσμένους της, οικογένειες που κάθονταν για να ψάλλουν τους επαίνους , ακούστε τα συγκροτήματα να παίζουν τους ύμνους, ο κόσμος τραγούδησε τους ύμνους, μερικοί χόρευαν δοξάζοντας τον Κύριο Ιησού και το Άγιο Πνεύμα του Θεού, μετά ερχόντουσαν τα τραγούδια του επιφανούς σολίστ της εκκλησίας, μια όμορφη μαύρη γυναίκα με άλτο ή φωνή μισής σοπράνο, με το ίδιο ταλέντο μιας άλλης διάσημης τραγουδίστριας των γκόσπελ, η χροιά της ήταν η ίδια με τη διάσημη τραγουδίστρια Whitney Houston, μετά ήρθαν οι χορωδίες και τα ντουέτα, και τα κουαρτέτα και τα μουσικά κουιντέτα, το ίδιο και τα υπέροχα μουσικά σόου των μεγάλων Εκκλησίες της Βόρειας Αμερικής στα μαύρα προάστια, όπως είναι το σύστημα γκέτο της βορειοαμερικανικής κοινωνίας, κλασματοποιημένες και κομματιασμένες σε ομάδες μεταναστών, και ιθαγενείς χωρισμένοι και διαχωρισμένοι στις αιώνιες και αδιάσπαστες κοινότητές τους , όπως οι Τσάγιεν, οι Τσερόκι, οι Ναβάχοι, οι μαύροι, οι Εβραίοι, οι Μεξικανοί, οι Χαβάης, οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι, οι Ουκρανοί, οι Κολομβιανοί, οι Βραζιλιάνοι, επομένως, η κοινωνία της Βόρειας Αμερικής, εκτός από τη Νέα Υόρκη, παραμένει απομονωμένη σε πολιτιστικά και εθνικά κέντρα πλήρως θωρακισμένα από τον πολιτισμικό συγκρητισμό.
Έτσι φαινόταν ότι επρόκειτο να είναι μια συνηθισμένη Κυριακή, από τις 9:00 π.μ. έως τις 11:40 π.μ. όλοι θα έμεναν παρόντες στην τακτική λειτουργία της εκκλησίας.
Έτσι, την ακριβή ώρα που ορίστηκε για το τέλος της λειτουργίας, ο πάστορας, ο αιδεσιμότατος συνέχισε τη διάλεξή του, κάλεσε το κήρυγμα και οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι θα ήταν απλώς μια παράβλεψη του χρόνου και σε λίγα λεπτά όλα θα είχαν τελειώσει .
Στη συνέχεια, στις 2 το μεσημέρι, ένας θόρυβος ανάμεσα στους ανθρώπους που φαντάζονταν ότι θα ήταν μια ξεχωριστή Κυριακή, συνέχισε να περιμένει κάποια ιδιαίτερη αποκάλυψη, μια πνευματική αρπαγή ή κάτι που ήταν προετοιμασμένο για τη συγκεκριμένη Κυριακή.
Όμως, ο σεβασμιώτατος είχε ήδη περάσει τις 17 το απόγευμα, και δεν τελείωσε τις εργασίες, πάνω από τα δύο τρίτα του κόσμου είχαν ήδη εγκαταλείψει τον ναό, όσοι συνέχιζαν αναρωτιούνταν τι συμβαίνει με τις διανοητικές ικανότητες του ο αιδεσιμότατος Johshua, δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό με την έναρξη της θρησκευτικής λειτουργίας, αλλά κανείς δεν τόλμησε να διακόψει τον αιδεσιμότατο ή να αμφισβητήσει τι συνέβαινε.
Ήταν ήδη 7:00 μ.μ. και οι άνθρωποι που είχαν αποσυρθεί επέστρεψαν για τις απογευματινές ακολουθίες, όπως είχε προγραμματιστεί, και βρήκαν τον αιδεσιμότατο να προεδρεύει ακόμη στις εργασίες, να αποσύρεται για ένα σύντομο γεύμα 15 λεπτών και να επιστρέφει στον μαραθώνιο σας.
Κάποιοι νόμιζαν ότι ήταν ένα είδος αγρυπνίας, πολύ συνηθισμένο στις βαπτιστικές εκκλησίες, όπου οι άνθρωποι κάνουν τις προσευχές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα για το πνευματικό τους χρίσμα και παραμένουν εκεί κάνοντας τις μετάνοιές τους, έτσι συνεχίστηκε χωρίς σταματημό όλο το πρωί, και την επόμενη μέρα ήταν ακόμα εκεί στο ναό, ακολουθούσε το θρησκευτικό έργο.
Μετά από δέκα αδιάκοπες ημέρες, μια συγκεντρωμένη επιτροπή διακόνων και βοηθών ποιμένων αποφάσισε να αναρωτηθεί, με όλο το σεβασμό που υποπτεύονταν ότι αυτό ξεπερνούσε τα φυσικά όρια και δεν προβλεπόταν στον εκκλησιαστικό κανονισμό.
Στη συνέχεια, κάποιος διακόπτει τη διάλεξη και θαρραλέα, και με τόλμη κάνει δημόσια έρευνα για το τι περίεργο πράγμα συνέβαινε, αν ήταν μια νέα δραστηριότητα ή μια νέα πρακτική που θα έπρεπε να υποβληθεί στο εκκλησιαστικό συμβούλιο για να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε αλλαγή στην εκκλησιαστική λειτουργία και υποβάλλει στο συμβούλιο τις δραστηριότητες που υπερβαίνουν το χρονοδιάγραμμα.
Τότε ο αιδεσιμότατος εξήγησε τελικά και παρότρυνε με την εκκλησιαστική του εξουσία και παίρνοντας το μικρόφωνο ήρεμα είπε: είμαστε μαζεμένοι εδώ για δεκαπέντε μέρες κάνοντας μια προσομοίωση του ποιος θα ήταν ο μεγαλύτερος στόχος κάθε πιστού, γιατί έτσι θα γίνει μετά το θάνατο του καθενός εδώ, εκεί στον παράδεισο θα είμαστε μαζί τραγουδώντας και υμνώντας χωρίς σταματημό, γιατί δεν χρειάζεται να φάμε, γιατί δεν θα έχουμε φυσικά σώματα, και διαλογιζόμενοι και προσευχόμενοι, χωρίς ποτά, χωρίς φαγητό, χωρίς κούραση, μαζί με ανθρώπους σου αρέσει, και ειδικά με όσους δεν μίλησες ποτέ εδώ στην ίδια εκκλησία, ασταμάτητα, αλλά δεν φαίνεται να σου αρέσει αυτή η μονότονη και επαναλαμβανόμενη ζωή που θα ήταν ο στόχος μας που είναι να ζήσουμε στον παράδεισο, οπότε ανακαλύπτουμε ότι βαθιά μέσα μας δεν θέλουμε τίποτα από αυτά, η ζωή στον παράδεισο δεν είναι για όλους όσους δεν είναι πρόθυμοι και προετοιμασμένοι να μείνουν στην αιωνιότητα, κάνοντας αυτό ασταμάτητα για ανθρώπους που μετά βίας καταφέρνουν να μείνουν μια Κυριακή και σύντομα κουράζονται και είναι ήδη σκέφτονται το κινητό τους, το εμπορικό κέντρο, τις κατασκηνώσεις εκδηλώσεις μπάσκετ και ποδοσφαίρου, στο μπιλιάρδο, στις συνομιλίες, στις βόλτες, τίποτα από αυτά δεν είναι μέρος της αιώνιας ζωής, τώρα αναρωτηθείτε αν θέλετε και είστε διατεθειμένοι να περάσετε την αιωνιότητα σε αυτήν την εντελώς μονότονη και αμετάβλητη ζωή για όλη την αιωνιότητα.
Κανείς δεν απάντησε, επικράτησε γενική σιωπή.
Δεν θέλουμε να πάμε στον παράδεισο, απλώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας Περπατήστε.
Το πιο βαρετό μέρος στο σύμπαν.
Nenhum comentário:
Postar um comentário