«Βάζοντάς το σε προοπτική».
Στις μεσσιανικές τους αυταπάτες, με στόχο να ανασχεδιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, όχι μόνο στο Λίβερπουλ ή στο Μάντσεστερ, βλέποντας την απόλυτη δυστυχία στις γραμμές βιομηχανικής παραγωγής όπου παιδιά, γυναίκες, ενήλικες και άνδρες εργάζονταν σε ημι-σκλαβιά, της οποίας η συναισθησία ήταν η μεγαλύτερη οικονομική πρόοδος που είχε ποτέ η ανθρωπότητα στην ευρωπαϊκή Δύση.
Ο Χάινριχ Καρλ Μαρξ άρχισε να μπαίνει σε παραλήρημα και φανταζόταν μια κοινωνία ίσων χωρίς την ηθική παρακμή της Βιομηχανικής Επανάστασης, γι' αυτό σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να υπάρχει τροχοπέδη και όχι μετριοπάθεια στη φιλοδοξία και την απληστία των καπιταλιστών, χρηματιστών, πολιτικών αυτού του σταδίου της Ανθρωπότητας, για να επιτευχθεί η ίδια τεχνολογική πρόοδος χωρίς την άπλευρη ζημία.
Για αυτό, ο Καρλ δεν αρνήθηκε την τεχνολογική διαδικασία της βιομηχανικής παραγωγής σε μια μηχανοποιημένη, τυποποιημένη γραμμή συναρμολόγησης, αλλά σκόπευε να διανείμει τις επιτυχίες της Βιομηχανικής Επανάστασης στους εργάτες.
Εδώ αρχίζουν οι στρεβλώσεις σχετικά με τις αρχές της καπιταλιστικής συσσώρευσης που είναι ο πυλώνας της οικοδόμησης του πολιτισμού, που είναι η συσσώρευση, η συγκέντρωση.
Όλες οι πόλεις οφείλονται στην επίδραση της συγκέντρωσης σε μια μικρή περιοχή άφθονων πόρων που αναδεικνύουν τον κοινωνικό καταμερισμό της κοινωνικής εργασίας, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό χωρίς επεκτασιμότητα, χωρίς εξειδίκευση, χωρίς συγκέντρωση, χωρίς κίνητρα και ανταμοιβές για παραγωγικότητα, με άλλα λόγια: ισότητα χωρίς ομογενοποίηση που καταστρέφει τα ταλέντα και τους εκπροσώπους.
Τότε ο Μαρξ υπέθεσε ότι ο καπιταλισμός θα εκραγεί λόγω της υπερβολικής συγκέντρωσης των πάντων, του κεφαλαίου, των προνομίων, του πλούτου.
Καθώς αυτό δεν συνέβαινε στις καλύτερες οικονομίες, ήταν απαραίτητο να καταστραφεί ή να επιταχυνθεί αυτή η καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά για αυτό οι διεισδυμένοι κομμουνιστές ζήτησαν τη βοήθεια εγκληματιών για να διαταράξουν την κοινωνική οργάνωση μέσω του τρόμου των ληστών, δολοφόνων, εμπόρων ναρκωτικών και από την άλλη, να καταστρέψουν τη χριστιανική ηθική, την οικογένεια και τη δικαιοσύνη.
Δεν λειτούργησε ακριβώς επειδή οι κομμουνιστές είναι αυτοί που στρεβλώνουν τον καπιταλισμό, ενθαρρύνοντας την καταστροφή της κοινωνικής οργάνωσης και όχι τις εσωτερικές του αντιφάσεις όπως περίμενε ο Καρλ Μαρξ. Οι νέοι στοχαστές της Σχολής της Φρανκφούρτης και ο Γκράμσι σκέφτηκαν αυτή την αλλαγή, επιταχύνοντας και βοηθώντας την πτώση και την αποσύνθεση του καπιταλισμού, ποτέ δυνατή, που επιτεύχθηκε από τις μοιρολατρικές και μη ρεαλιστικές προβλέψεις του Μαρξ.
Nenhum comentário:
Postar um comentário