Vera Theoria Iuris
Inter implicatam idearum telam, quibus iuris theoretici, ut scientia, nituntur, necesse est affirmare principia quaedam, quae nemo eorum in dubium vocare audet, quibus structurae heuristicae et mentales constituuntur.
Neque regressionem aut digressionem in scholas cogitationis de theoriis et doctrinis iuris tentaremus; inutile esset, cum omnes sint ideologicae, idealisticae, elitisticae, ethnocentricae, sibi sufficientes, et nulla earum theoremata, postulata et principia sua absolute probare possit, ut in ullis scientiis socialibus. Sunt tantum audaces praesumptiones, natae ex mente hominis illuminati qui humanitatem sapientia sua holistica, tautologica, solipistica et personalistica ducere vult.
Theoriae iuris, ut scientia socialis, conantur explicare et iustificare genus societatis cum visione sua idealistica realitatis, quae in subiacentibus conflictationibus fundatur, dum imperfectibilitatem hominis agnoscit.
Omnes iuris theorias excludere studemus, unam visionem systematicam praebendo, quae omnia principia, omnes theorias doctrinasque de Iure ex prospectu Iuris tamquam technicae excedit.
Itaque Ius nihil aliud est quam technica, quae in suis manualibus regulas et modos imperfectos et practicos, secundum expectationes actionum socialium et individualium fundatos, describere et integrare conatur.
Secunda assertio de Iure tamquam technicae visione munus iuris peritorum percipit, eorum limites psychologicos agnoscens, scilicet unam personam solam non posse percipere aut admittere infirmitates, vitia, et hiatus in sua intellegentia vitae stadii conflictus implicantis. Quapropter, Iuris praxis in duas partes dividitur, defensionem et accusationem opponentes, fundata in impossibilitate practica concipiendi individuum qui problema solvere intendit suam refutationem faciendo in interesse verae, realis solutionis, etiam si eam sciat.
Ideo, thesim a refutatione separamus et simulamus ignorare veros et complementarios conatus utriusque ad simulandam investigationem parametri centralizantis veri conflictus.
Tamquam ars quam praxis socialis, semper mutari debet. Si ex doctrina, theoria, aut conceptu oriretur, plus stabilitatis et constantiae temporalis haberet. Principio, caret fundamentis permanentibus, universalibus, et fundamentalibus, unde natura eius ephemera, transmutabilitas, flexibilitas, et contingentia. Hoc interpretationes iurisprudentiales malleabiles, temporales, et instabiles per iudicia superiora necessitates praebet, quae reinterpretantur, extendunt, restringunt, et resignificant – tantum ludus verborum, quia Ius nihil aliud est quam ars adhibita ad manipulationem seriei assertionum quae condicionem genericam describunt, quae ad condicionem realem adaptanda est per magiam subsummendi textum inter duas partes, defensione et accusatione separatas, cum ambae partes alterae alterius vitia intellectualia et fraudes cognoscant et has divisiones et limites observent secundum regulam dialecticae, quae ludum iustitiae scaenicae, quae aequalitas et proportionalitas esse debet, constituit. Loco iustitiae, est ars applicationis iudicialis Iuris.
Nenhum comentário:
Postar um comentário