Ρατσισμός και ρατσισμός

Ρατσισμός και ρατσισμός

Οι πνευματικές ελίτ, κυρίως εκείνες που βρίσκονται στο Σαλβαδόρ και το Ρεσίφε, αναζητούσαν θεωρητικές απαντήσεις στις αυξανόμενες περιφερειακές ανισότητες που προέκυψαν μεταξύ του Βορρά και του Νότου της χώρας, ως αποτέλεσμα της μείωσης του οικονομικού κύκλου της παραγωγής και του εμπορίου ζάχαρης στην Βορειοανατολικά και η ευημερία που έφερε η στον οικονομικό κύκλο παραγωγής και εμπορίας καφέ στα Νοτιοανατολικά. Ποιος δεν θυμάται τον φόβο της Nina Rodrigues όταν είδε ένα έθνος με άσπρο δέρμα να αναπτύσσεται στον Νότο, ενώ η ανάμειξη του χρώματος του δέρματος ήταν ανεξέλεγκτη στον Βορρά;

Το θεωρητικό κατασκεύασμα του ρατσισμού που υπερασπίστηκε στην Ιατρική Σχολή της Bahia, από την ευγονική διατριβή του Galton, ή στη Νομική Σχολή του Ρεσίφε, με χαρακτήρα Lombrosian, εδραιωμένο σε μελέτες νομικής ιατρικής για το έγκλημα και τις σωματικές και ψυχικές αναπηρίες εξελίχθηκε, κυρίως σε Ρίο ντε Τζανέιρο και στο Σάο Πάολο, προς λιγότερο θετικιστικά δόγματα που οδήγησαν σε διαφορετικές εκδοχές του φαινομένου της «λεύκανσης» του χρώματος του δέρματος, επιδοτώντας μεταναστευτικές πολιτικές, που στόχευαν στην καθαρή και απλή αντικατάσταση της εργασίας από άτομα με μαύρο χρώμα δέρματος από Ευρωπαίους μετανάστες, μέχρι τις θεωρίες για την ανάμειξη του χρώματος του δέρματος που κήρυτταν την αργή και πιο συνεχή καθήλωση από τον βραζιλιάνικο πληθυσμό των ψυχικών, σωματικών, ψυχολογικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών της λευκής εθνοτικής ομάδας του χρώματος δέρματος, όπως μπορεί να βρεθεί σε γραπτά του Batista Lacerda (1911 ) και Roquette Pinto (1933), διαλύοντας την κοσμική μαυρίλα.

Ο φυλετισμός θα αντιστοιχούσε στα γονοτυπικά χαρακτηριστικά των ατόμων και το χρώμα του δέρματος θα αντιστοιχούσε στα φαινοτυπικά χαρακτηριστικά των ατόμων, εξ ου και η εντυπωσιακή διαφορά μεταξύ του βραζιλιάνικου ρατσισμού και του βορειοαμερικανικού τύπου που καθιέρωσε τον νόμο του γονότυπου φορτίου 3/4, που ενσωματώνεται στον νόμο του αίμα . Με αυτό το κριτήριο, το χρώμα του δέρματος γίνεται ένα δευτερεύον διακριτικό χαρακτηριστικό, σχετικά, καθώς για τους Βορειοαμερικανούς η καταγωγή των προγόνων είναι πιο σημαντική από το λευκό χρώμα ενός ατόμου.

Ωστόσο, ο Pierson έχει ήδη βρει εδώ, μεταξύ των Βραζιλιάνων ακαδημαϊκών, μια κοινωνική ιστορία του ατόμου με μαύρο χρώμα δέρματος, που αναπτύχθηκε από τον Gilberto Freyre, ο οποίος έκανε τον miscegenation και την κοινωνική ανάταση των mulatto ακρογωνιαίοι λίθοι της κατανόησής του για τη βραζιλιάνικη κοινωνία. Εδώ στη Βραζιλία, το χρώμα του δέρματος είναι πιο σημαντικό από τα γονοτυπικά χαρακτηριστικά, δηλαδή περισσότερο τη φαινοτυπική εμφάνιση των Νεγροειδών. Με άλλα λόγια, για να είμαι πιο σαφής, αποδείχτηκαν δεδομένα, ήδη από το 1935, τουλάχιστον μεταξύ των μοντερνιστών και περιφερειακών διανοουμένων, ότι:

Η Βραζιλία δεν γνώρισε ποτέ μίσος μεταξύ εθνοτήτων, δηλαδή «φυλετική προκατάληψη».

Οι γραμμές τάξης δεν ορίστηκαν αυστηρά με βάση το χρώμα του δέρματος.

Οι mestizos ενσωματώθηκαν αργά αλλά προοδευτικά στην εθνική κοινωνία και πολιτισμό.

Οι μαύροι και οι αφρικανισμοί έτειναν σταδιακά να εξαφανιστούν, δίνοντας τη θέση τους σε έναν ειδικά βραζιλιάνικο φυσικό τύπο και κουλτούρα.

Με άλλα λόγια: αν δεν υπήρχε φυλετική προκατάληψη ανάμεσά μας –όπως την όρισε ο Blumer (1939)–, θα υπήρχε προκατάληψη για το χρώμα του δέρματος (με βάση τον φαινότυπο των Νεγροειδών) – όπως ορίζεται από τον Frazier (1942);

Ή θα είχαμε απλώς ταξική προκατάληψη, όπως ήθελε ο Pierson;

Ας θυμηθούμε ότι η ρατσιστική προκατάληψη νοείται, στην Κοινωνιολογία εκείνη την εποχή, με βάση το παράδειγμα του Herbert Blumer, ως θεμελιωδώς μια συλλογική διαδικασία, η οποία λειτουργεί μέσω «δημόσιων μέσων στα οποία τα άτομα που γίνονται δεκτά ως εκπρόσωποι μιας ρατσιστικής ομάδας χαρακτηρίζουν δημόσια μια άλλη ρατσιστική ομάδα », ορίζοντας, στην πορεία, τη δική τους ομάδα. Αυτός είναι ο ίδιος ο ορισμός του θεμιτού σεχταρισμού.

Για τον Blumer, αυτό ισοδυναμεί με την τοποθέτηση και των δύο ομάδων σε μια αμοιβαία σχέση, καθορίζοντας τις αντίστοιχες κοινωνικές τους θέσεις. Υπάρχουν τέσσερα συναισθήματα που, σύμφωνα με τον Blumer, θα υπάρχουν πάντα στη φυλετική προκατάληψη της κυρίαρχης ομάδας:

της ανωτερότητας?

ότι η υποδεέστερη ρατσιστική ομάδα είναι εγγενώς διαφορετική και ξένη.

του μονοπωλίου σε ορισμένα πλεονεκτήματα και προνόμια· και

φόβου ή υποψίας ότι το κατώτερο φυλετικό κόμμα επιθυμεί να μοιραστεί τα προνόμια του κυρίαρχου φυλετικού κόμματος.

 Ο/Η Florestan λέει:

Τότε εμφανίστηκε η έννοια της «χρωματικής προκατάληψης» ως περιεκτική κατηγορία σκέψης. Κατασκευάστηκε για να προσδιορίσει, δομικά, συναισθηματικά και γνωστικά, όλες τις πτυχές που εμπλέκονται στο ασύμμετρο και παραδοσιακό πρότυπο των φυλετικών σχέσεων. Επομένως, όταν οι μαύροι και οι μουλάτοι μιλούν για «χρωματική προκατάληψη», δεν διακρίνουν την ίδια την «προκατάληψη» από τη «διάκριση». Και τα δύο συγχωνεύονται στην ίδια εννοιολογική αναπαράσταση. Αυτή η διαδικασία οδήγησε ορισμένους ειδικούς, τόσο Βραζιλιάνους όσο και ξένους, σε λυπηρές ερμηνευτικές σύγχυση. (1965, σελ. 27)

 Και Ορατεία:

Η φυλετική προκατάληψη θεωρείται ότι είναι μια δυσμενής, πολιτισμικά εξαρτημένη διάθεση (ή στάση) προς τα μέλη ενός πληθυσμού, τα οποία θεωρούνται στιγματισμένα είτε λόγω της εμφάνισής τους είτε λόγω του συνόλου ή μέρους της εθνικής καταγωγής που τους αποδίδεται ή τους αναγνωρίζεται. Όταν ασκείται φυλετική προκατάληψη σε σχέση με την εμφάνιση, δηλαδή όταν παίρνει ως πρόσχημα για τις εκδηλώσεις της τα φυσικά χαρακτηριστικά, τη φυσιογνωμία, τις χειρονομίες, την προφορά του ατόμου, λέγεται ότι είναι επώνυμα. Όταν η υπόθεση ότι το άτομο κατάγεται από μια συγκεκριμένη εθνική ομάδα είναι αρκετή για να υποστεί τις συνέπειες της προκατάληψης, λέγεται ότι είναι καταγωγής. (Nogueira, 1985, σελ. 78-9)

Ωστόσο, η γενιά της δεκαετίας του 1950 και οι μαθητές της στη δεκαετία του 1960 μελέτησαν και συζήτησαν την προκατάληψη για το χρώμα του δέρματος και τη φυλετική προκατάληψη, αλλά δεν ασχολήθηκαν με τον ρατσισμό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ρατσισμός κατανοήθηκε μόνο ως δόγμα ή πολιτική ιδεολογία μαρξιστικής φύσης. Η γενική προσδοκία ήταν ότι η υπάρχουσα προκατάληψη θα ξεπερνιόταν σταδιακά από τις προόδους και τους μετασχηματισμούς στην ταξική κοινωνία και από τη διαδικασία εκσυγχρονισμού.

Τώρα, αυτό που άλλαξε στη δεκαετία του 1970 ήταν ακριβώς ο ορισμός του τι ήταν ρατσισμός. Και αυτό δεν αλλάζει μόνο στη Βραζιλία. Ούτε είναι προϊόν της μαύρης βραζιλιάνικης γενιάς που εξορίστηκε στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ο Abdias de Nascimento, λες και ένας τέτοιος εννοιολογικός μετασχηματισμός ήταν ένα φαινόμενο μίμησης και πολιτιστικής αποικιοκρατίας. Η αλλαγή είναι πιο ολοκληρωμένη.

Ωστόσο, για να αντιταχθεί στον Florestan και στην πεποίθηση των κλασικών της Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογίας, για τους οποίους περιγραφές όπως ο ρατσισμός ή το φύλο δεν ήταν λειτουργικοί για την κατανομή θέσεων στην ταξική κοινωνία, ο Carlos αναγκάζεται επίσης να θεωρητικοποιήσει για συμπεριφορές και πεποιθήσεις:

 α) οι διακρίσεις και οι φυλετικές προκαταλήψεις δεν διατηρούνται ανέπαφα μετά την κατάργηση αλλά, αντίθετα, αποκτούν νέες έννοιες και λειτουργίες μέσα στις νέες δομές και

β) οι ρατσιστικές πρακτικές της κυρίαρχης ομάδας λευκού δέρματος που διαιωνίζουν την υποταγή των ομάδων μαύρου δέρματος δεν είναι απλοί αρχαϊσμοί του παρελθόντος, αλλά σχετίζονται λειτουργικά με τα υλικά και συμβολικά οφέλη που αποκομίζει η ομάδα λευκού χρώματος από τον αποκλεισμό ανταγωνιστική έναντι αυτά του μη λευκού χρώματος δέρματος. (Idem, 1979, σελ. 85) (σεχταρισμός)

Στην πραγματικότητα, η δυσφορία των ανθρωπολόγων με την προοδευτική αντικατάσταση των μελετών για τις φυλετικές σχέσεις, στις οποίες υπογραμμίστηκαν θέματα και πολιτισμικά νοήματα, από μελέτες για τις ανισότητες και τον ρατσισμό, όπου τονίζονται οι δομικές πτυχές, είχε ήδη εκδηλωθεί πριν, στη δεκαετία του 1980, όταν Ο Roberto DaMatta (1990), σε ένα άρθρο που έγινε διάσημο – Ο μύθος των τριών φυλετισμών –, κάνοντας εκτενή χρήση του στρουκτουραλισμού και των κατηγοριών του Dumont, προσπάθησε να εξηγήσει τον «βραζιλιάνικο ρατσισμό» ως μια κατασκευή μοναδική και συγκεκριμένη κουλτούρα.

Η έννοια του ατόμου και των προσωπικών σχέσεων, σύμφωνα με τα λόγια του Roberto, αντικαθιστά, στη Βραζιλία, την έννοια του ατόμου, για να αναδημιουργήσει, στο πλήρες επίσημο πεδίο της ιθαγένειας, τη ρατσιστική ιεραρχία ή την ιεραρχία του χρώματος του δέρματος, που απειλείται με το τέλος της δουλείας και κοινωνία της κάστας.

Η θεωρητική πρόταση του DaMatta είναι σαφής: Η Βραζιλία δεν είναι μια κοινωνία ισότητας κλασικού χαρακτήρα, καθώς συνυπάρχει καλά με κοινωνικές ιεραρχίες και προνόμια, διασχίζεται από δύο ιδεολογικά πρότυπα, παρόλο που δεν είναι ακριβώς μια ιεραρχική κοινωνία του ινδικού τύπου.

Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζοντας τη «ρατσιστική δημοκρατία» ως «υπερδομή», οι μαρξιστές κατέληξαν να ενισχύουν την ιδέα του μύθου, μετατρέποντάς τον σε ένα υπερσυγκυριακό κατασκεύασμα, χαρακτηριστικό ενός κοινωνικού σχηματισμού, πολύ κοντά στις μακροπρόθεσμες διαδικασίες του που λέμε Braudel.

Δεν κατάφεραν να διερευνήσουν τον συγκεκριμένο τρόπο και τις συνθήκες υπό τις οποίες παρήχθη μια τέτοια ιδεολογία από διανοούμενους, οι οποίοι προσπάθησαν να δώσουν νόημα σε πρακτικές και εμπειρίες που ήταν επίσης συγκεκριμένες, ανταποκρινόμενοι σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες.

Από την άλλη πλευρά, οι στρουκτουραλιστές επικριτές του μαρξισμού και οι μαύροι ακτιβιστές κατέληξαν να προσκολληθούν στον μύθο, βλέποντας σε αυτόν μονιμότητα και δομικά χαρακτηριστικά τυπικά της βραζιλιάνικης κοινωνίας, ενισχύοντας, για άλλη μια φορά, την ανιστορικότητά της.

Η συμβολική λευκότητα του δέρματος έχει χρησιμοποιηθεί από τις ελίτ για να δικαιολογήσουν τα δικά τους προνόμια και να αποκλείσουν την πλειοψηφία των Βραζιλιάνων από την άσκηση των δικαιωμάτων τους ως πλήρεις και ισότιμοι πολίτες. (Reitner, 2003, σελ. iv)

Στην κοινωνιολογική θεωρία μπορούμε να επιλέξουμε να οικοδομήσουμε μια συστημική ή δομική θεωρία του ρατσισμού, όπως ήθελαν οι μαρξιστές. Ή μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις ρατσιστικές σχέσεις ως μια διαδικασία κοινωνικής ταξινόμησης θεωρητικά αυτόνομη από τη δομή των ταξικών ανισοτήτων, όπως πρότειναν οι Blumer (1965) και Blumer και Duster (1980).

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η αναπαραγωγή των ρατσιστικών ανισοτήτων συνδέεται με τρεις διαφορετικές διαδικασίες:

 1) πρώτον, με τη διαμόρφωση και απόδοση υποκειμενικότητας, κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στον ρατσισμό, αλλά επηρεάζει πρακτικά όλες τις μορφές κοινωνικής ταυτότητας.

2) δεύτερον, με τη διαδικασία pol οργάνωση και εκπροσώπηση συμφερόντων στη δημόσια σφαίρα· και

3) Τρίτον, επειδή ακριβώς είναι μια δομή, είναι απαραίτητο να ληφθούν υπόψη οι θεσμικοί περιορισμοί που λειτουργούν ως αληθινοί μηχανισμοί ανάδρασης.

Η θεωρητική αντίληψη που κρύβεται στις μεροληπτικές συμπεριληπτικές πολιτικές των ποσοστώσεων του βραζιλιάνικου κράτους σκοπεύει να θεσμοθετήσει τον ρατσισμό για να τον αποδομήσει, αφού η προκατάληψη είναι πιο επιζήμια από τον ρατσισμό.

Για να καταπολεμηθεί η ρατσιστική προκατάληψη, απαιτείται η χρήση των ίδιων τακτικών με τους αντάρτες. Δεν μπορεί να νικηθεί με επίσημα και συμβατικά όπλα και στρατηγικές, απαιτεί δράση από εντολές που ενεργούν στο ακραίο όριο της νομιμότητας, χρησιμοποιώντας επίσης μυστικότητα, μυστικές ενέργειες και εξαιρετική διακριτικότητα.

Για να ξεφύγουμε από αυτό το σενάριο, είναι απαραίτητο να φέρουμε στο φως της δημοσιότητας την προκατάληψη, για να μπορέσουμε να την καταπολεμήσουμε με μη αποκλειστικά και μη διακριτικά κοινωνικά, πολιτικά και νομικά μέσα. Όταν βγαίνει από την κρυψώνα, ο εθνοτικός σεχταρισμός παύει να είναι ρατσιστική προκατάληψη.

Συμπεράσματα:

Η εθνικότητα δεν περνά το τεστ μιας στρωματοποιημένης αναλυτικής κατηγορίας σε κανένα επιστημονικό στατιστικό γεγονός, επειδή μια τέτοια ομάδα δεν υπάρχει στην κοινωνία, επειδή μια τέτοια κατηγορία, αν υπήρχε, θα χαρακτηριζόταν στην έρευνα γνώμης και συμπεριφοράς ως ομάδα στην οποία ορισμένη προσδοκία συμπεριφοράς, είτε πολιτική, καταναλωτική, οικονομική κατηγορία ή οποιαδήποτε άλλη θεσμική κατηγορία.

Ορισμένες αντιλήψεις αναφέρονται σε εθνοτικές ομάδες, όπως η συσχέτιση μιας συγκεκριμένης αθλητικής προβολής με ομάδες αθλητών με μαύρο δέρμα ή η αποσύνδεσή τους, όπως στην περίπτωση του αθλητισμού και της κολύμβησης, αντίστοιχα. Τέτοιες καταστάσεις έχουν μελετηθεί καλά και είναι σαφές ότι η οικονομική κατάσταση δεν επέτρεπε σε ομάδες μαύρων να έχουν πρόσβαση σε κλαμπ με πισίνες, με τον ίδιο τρόπο που οι καθημερινές δραστηριότητες απαιτούν μεγάλους και συνεχείς περιπάτους λόγω παντελούς έλλειψης πρόσβασης στα μέσα μεταφοράς. Τα μηχανοκίνητα οχήματα άφησαν ομάδες μαύρων με υποχρεωτική προπόνηση για αθλητικά αθλήματα, και τι είναι καλύτερο να σχηματίσεις σπουδαίους ποδοσφαιριστές από έναν δρόμο, τέσσερις πέτρες για να προσομοιώσεις γκολ, μια μπάλα με μπαλόνι ή μια μπάλα κάλτσας και ο σύλλογος είναι ο πιο συνηθισμένος αγώνας ποδοσφαίρου. φτωχές κοινότητες. Αυτή είναι μια εστία ποδοσφαιριστών, δωρεάν.

Όταν γίνεστε μέλος μιας εθνικής οργάνωσης, συνειδητοποιείτε ότι οι διαφορές στα συμφέροντα είναι πιο αποκλίνουσες από τις συγκλίσεις και ότι το μόνο κοινό στοιχείο μεταξύ των συμμετεχόντων μελών είναι το χρώμα του δέρματός τους.

Έτσι τα μέλη αυτών των οργανώσεων μένουν χωρίς λόγο, γιατί τα μέλη τους δεν μπορούν να καταλάβουν το ένα το άλλο γιατί δεν υπάρχει κατανόηση εκεί, γιατί το χρώμα του δέρματος δεν διακρίνει μια κοινωνική ομάδα.

Δεν υπάρχει ιδεολογική συνέπεια, καθώς κάθε μέλος έχει διάχυτα, σύνθετα, διαφοροποιημένα ενδιαφέροντα, όλες οι ανεκπλήρωτες απαιτήσεις της κοινωνίας υπάρχουν εκεί και δεν εξαφανίζονται επειδή οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται εκεί έχουν το ίδιο χρώμα δέρματος: υπάρχουν άτομα με κινητικά προβλήματα, γυναίκες, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι πλούσιοι, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, με λίγα λόγια υπάρχει ένας ολόκληρος μικρόκοσμος γεμάτος απαιτήσεις και κανένα από αυτά δεν είναι αποκλειστικό ή περιεκτικό από την οπτική γωνία της πάλης των ατόμων με τα μαύρα χρώμα δέρματος.

Όταν ιδρύουν έναν οργανισμό για να βοηθήσουν άτομα με μαύρο χρώμα δέρματος, οι διοργανωτές του αντιλαμβάνονται γρήγορα το μέγεθος των προσδοκιών που γεννούν στην ομάδα και σύντομα συνειδητοποιούν ότι τα ίδια προβλήματα που προκύπτουν εκεί υπάρχουν σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος.

Αυτή είναι μόνο μια ομάδα κοινωνίας γεμάτη απαιτήσεις που θα κρατούσε απασχολημένο οποιονδήποτε πολιτικό για τις επόμενες γενιές και ότι το χρώμα του δέρματος είναι απλώς μια άλλη λεπτομέρεια, εξ ου και η αποτυχία των εθνοτικών οργανώσεων βοήθειας να ανταποκριθούν και να ικανοποιήσουν ψευδο-αποκλειστικές ή ψευδο-αποκλειστικές προσδοκίες των μελών, των ιδρυτών και των ηγετών του.

Οι πολύχρωμοι Βραζιλιάνοι, μόλις φτάσουν στην Ευρώπη, σύντομα αποκαλούνται Λατίνοι, Νοτιοαμερικανοί, το ίδιο συμβαίνει στις ΗΠΑ και αμέσως αναζητούν μια δικαιολογία για να γίνουν διακρίσεις, ελάχιστα συνειδητοποιούν ότι αυτή δεν είναι η ακριβής κοινωνιολογική ομάδα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης .

Ένας έντιμος πολιτικός επιστήμονας, ή κοινωνιολόγος, ή ανθρωπολόγος ή ιστορικός δεν θα έπεφτε σε αυτή την εύκολη πλάνη της ρατσιστικής εξαπάτησης. Σύντομα θα συνειδητοποιούσαν το τεράστιο εύρος διαστρωμάτωσης στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ.

Αυτές οι κοινότητες, όπως και η ευρωπαϊκή, έχουν διαιρεθεί και κατακερματιστεί για πολλούς αιώνες και χωρίς να συνειδητοποιούν τον αριθμό των γλωσσών και διαλέκτων που ακούγονται στην Ισπανία ή στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας, οι άνθρωποι που παραπονιούνται για ψευδείς φυλετικές διακρίσεις κάνουν χωρίς καν να συνειδητοποιούν τα χρόνια των διαφωνιών μεταξύ εθνών και λαών παλαιότερων από την αφήγηση των φυλετικών διακρίσεων, κάποιοι ήταν σκλάβοι άλλων, όπως οι Αιγύπτιοι υποδούλωσαν τους γειτονικούς λαούς, μετά ήρθαν οι Βαβυλώνιοι, οι Ρωμαίοι, αρχαίοι και σύγχρονοι άνθρωποι ζούσαν εκμεταλλευόμενοι ο ένας τον άλλον, πόλεις ενάντια σε πόλεις με τη Σπάρτη ενάντια στην Αθήνα.

Έτσι, ο διαχωρισμός των λαών σε λευκούς και μαύρους είναι τόσο αφηρημένος αναγωγισμός όσο το να πείσεις έναν Σέρβο να δεχτεί ως ίσο ή ισοδύναμο έναν Μαυροβούνιο ή έναν Πολωνό ή έναν Αφγανό ή έναν Τσετσένο, για να είναι πιο επίκαιρος, μπερδεύοντας έναν Γερμανό με έναν Γάλλο ή με Ουκρανός, θα ήταν ένας υπέροχος μικρός κόσμος αν οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων απλώς χώριζαν τους μαύρους από τους άλλους λευκούς.

Υπάρχει πολλά ελαττώματα σε αυτή τη ρηχή ρατσιστική σκέψη.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μόνιμο πόλεμο εναντίον των Ρώσων από τη σοσιαλιστική επανάσταση του 1917, παρόλο που υπάρχουν λευκοί και στις δύο πλευρές, οι μαύροι Αφρικανοί εμπλέκονται συνεχώς σε πολέμους φυλών, οπότε τελειώνω εδώ το πιο συναρπαστικό επιχείρημά μου.

Ένας λευκός Αμερικανός γεννημένος στο Τέξας και που έζησε μέχρι την ηλικία των 30 ετών και μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη και προσπάθησε να διεισδύσει σε αυτήν την περιοχή έχει πάντα σχεδόν άλυτα προβλήματα ενσωμάτωσης σε αυτή τη νέα κοινότητα, αλλά ένας μαύρος Τεξανός που μεταναστεύει στη Νέα Υόρκη θα το συνειδητοποιούσε σαν ρατσιστής διώξεις και φυλετικές διακρίσεις, είναι ευκολότερο και απλούστερο να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της κοινωνικής και οικονομικής ένταξης ως φυλετικά, είμαστε προγραμματισμένοι να αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα με ιδεολογικοποιημένο και πολιτικοποιημένο τρόπο με τον χειρότερο τρόπο.

Κοινωνικές τάξεις

Το τεστ της τάξης συνίσταται στην επαλήθευση της ύπαρξης προσδοκιών γνωστής συμπεριφοράς, δηλαδή: ομοιογενούς ή συγκλίνουσας συμπεριφοράς. Για παράδειγμα: θέλουμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της μαύρης τάξης. Η μαύρη τάξη θα χαρακτηριζόταν και θα συγκροτούνταν μέσα από μια αντίληψη ότι ανήκει σε μια εθνική ομάδα αφρικανικής καταγωγής με γενετικά και φαινοτυπικά χαρακτηριστικά που είναι αισθητά και εύκολα αναγνωρίσιμα. Με αυτόν τον τρόπο, θα καθιερωνόταν ένα υποθετικό συμβόλαιο μεταξύ των μελών αυτής της κατηγορίας μαύρων που θα καθιέρωσε ένα σύνολο κανόνων συμπεριφοράς και αλληλεγγύης αποκλειστικά για την ομάδα.

Η σύμβαση είναι νόμος μεταξύ των μερών που εκχωρεί υποχρεώσεις, δικαιώματα και υποχρεώσεις που δεν μπορούν να αλλάξουν μονομερώς ή αυτόνομα από κανένα από τα μέρη της σύμβασης, εκτός από συμφωνίες που υπόκεινται στους νόμους που έχει θεσπίσει ο όμιλος.

Η μεγάλη δυσκολία στην εύρεση ενός κοινού σημείου που χαρακτηρίζει μια τάξη έγκειται στην πολυσχιδή φύση των ατόμων.

Για να ανήκει σε μια κοινωνική τάξη, το άτομο πρέπει να είναι συνεπές και να έχει πρωταρχική πίστη σε αυτήν την τάξη και να ακολουθεί τα καταστατικά της, γραπτά ή εθιμικά. Αποδεικνύεται ότι το ίδιο άτομο οφείλει πίστη, σύμφωνα με αυτήν την αρχή, στις διαφορετικές ομάδες και τάξεις στις οποίες ανήκει ή συχνάζει, ταυτόχρονα: οφείλει πίστη στον ποδοσφαιρικό του σύλλογο, στην οικογένειά του, στην εθνικότητα του, στον πολιτισμό του ή υποκουλτούρα, στις πεποιθήσεις του, τη θρησκεία, τη σεξουαλικότητα του φύλου σας, το επάγγελμά σας, την κατηγορία εκπαίδευσής σας, την εθνικότητα σας, τη γενέτειρά σας, τις φιλίες σας, την ιδεολογία σας, το πολιτικό σας κόμμα, εν ολίγοις, εν ολίγοις, τα στάτους που δικαιούστε.

Πώς θα ήταν δυνατόν το ίδιο άτομο να πληρώσει τόσες πολλές αφοσίωση σε καθεμία από αυτές τις ομάδες και τάξεις στις οποίες ανήκει ταυτόχρονα χωρίς να έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό του και με αυτές τις ομάδες και τάξεις; Πώς να αποφύγεις τόσες αντιφάσεις;

Αυτό συμβαίνει συνέχεια. Επομένως, το τεστ της τάξης αντικρούει την ίδια την έννοια της τάξης ως θεσμού.

Οι τάξεις θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο υπό όρους, ενδεχόμενο και μεταβατικό. Οι τάξεις είναι εικονικές οντότητες και όχι πραγματικά ιδρύματα.

Μια τάξη έχει θεσμική ύπαρξη μόνο κάνοντας τις απαραίτητες απλουστεύσεις στη μεθοδολογική διαδικασία ελέγχου και αφαίρεσης μεταβλητών, όπως απαιτείται από την θετικιστική εμπειρική επιστημονική μεθοδολογία.

Η αφαίρεση μεταβλητών σημαίνει προσομοίωση ιδανικών συνθηκών εξαλείφοντας τις ανεπιθύμητες παρεμβολές από το σενάριο παρατήρησης, αν και στην πραγματικότητα υπάρχουν εκεί. Αυτές οι συνθήκες δεν έχουν βρεθεί ποτέ στον πραγματικό κόσμο, όπου το πειραματικό περιβάλλον δεν μπορούσε να ελεγχθεί, διασφαλίζοντας τις ιδανικές συνθήκες για ορισμένες εξωπραγματικές αφαιρέσεις.

Ο κοινωνικός διαχωρισμός σε τάξεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια από αυτές τις αφαιρέσεις μέσα σε μια θεωρητική κατασκευή μόνο και μόνο για λόγους επιχειρηματολογίας, μέσα σε ένα απαγωγικό υποθετικό πλαίσιο μακριά από την πραγματικότητα.

Η διαίρεση της κοινωνίας σε υποστρώματα δεν επιτρέπει να αποδοθούν κοινωνικο-δομικές διαιρέσεις σε κατηγορίες οικονομικών, ηλικιακών, σεξουαλικών, εκπαιδευτικών, γεωγραφικών θέσεων, για να υποδεικνύουν τάσεις και προβλεψιμότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς, επειδή το άτομο διαπερνά όλες αυτές τις κατηγορίες.

Το αποτέλεσμα της ταξικής δοκιμασίας καθώς και η δομική κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση για την ύπαρξη τάξεων διέψευσαν την πιθανότητα ύπαρξής τους.

Αριστεροί θεωρητικοί όπως ο Robert Mitchells διαπίστωσαν ότι το σύνταγμα οποιασδήποτε ομάδας, όπως παρατηρήθηκε στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, κατέληξε να δημιουργήσει μια κυρίαρχη ελίτ που αρχικά αποτελούνταν από ίσους και κατέληξε να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ομάδα αποκτώντας προνόμια για οι ίδιοι, γίνονται καταπιεστές, ηγέτης, αστός.

Ο Μίτσελς ονόμασε αυτό το φαινόμενο «Χάλκινο Νόμο των Ολιγαρχιών». Αυτό καταστρέφει την έννοια της προλεταριακής τάξης.

Roberto da Silva Rocha, professor universitário e cientista político

Ka hoʻokae a me ka lāhui

Ka hoʻokae a me ka lāhui

Ke ʻimi nei ka poʻe intellectual elites, ʻo ka mea nui ma Salvador a me Recife, i nā pane noʻonoʻo i ka ulu ʻana o ka like ʻole o ka ʻāina i puka mai ma waena o ka ʻĀkau a me ka Hema o ka ʻāina, ma muli o ka emi ʻana o ka pōʻai waiwai o ka hana kō a me ke kālepa ʻana i ke kō. Hikina akau a me ka pōmaikaʻi i lawe ʻia e ka pōʻai waiwai o ka hana kope a me ke kālepa ʻana ma ka Hikina Hema. ʻO wai ka mea i hoʻomanaʻo ʻole i ka makaʻu o Nina Rodrigues i kona ʻike ʻana i ka ulu ʻana o ka lāhui ʻili keʻokeʻo ma ka Hema, ʻoiai e laha ana ka ʻili ʻili ma ka ʻĀkau?

ʻO ke kūkulu ʻana o ka lāhui i pale ʻia ma ke kula o ka lāʻau lapaʻau o Bahia, mai Galton's Eugenic thesis, a i ʻole ma ke Kula o Law of Recife, me kahi ʻano Lombrosian, i hoʻopaʻa ʻia i nā haʻawina o ka lāʻau lapaʻau e pili ana i ka hewa a me ke kino a me ke kino kīnā i ulu ʻia, ka mea nui ma Rio de Janeiro a ma São Paulo, e pili ana i ka emi positivist aʻo i ka hopena i nāʻano likeʻole o ka hanana o ka "keʻokeʻo" o ka ili waihoʻoluʻu, subsidizing immigration kulekele, i manao ai i ka maemae a me ka maʻalahi pani o ka hana e ka poʻe o kaʻeleʻeleʻili kala e ka Europa. malihini, a hiki i ka theories o ka ili waihoʻoluʻu miscegenation i hai aku i ka lohi a oi hoomau fixation e ka Brazilian heluna kanaka noʻonoʻo, somatic, psychological a me ka moʻomeheu hiʻona o ka ili keʻokeʻo kala hui lāhui, e like me ka hiki ke loaʻa ma nā palapala a Batista Lacerda (1911). ) a me Roquette Pinto (1933), hoʻopau i ka ʻeleʻele honua.

E pili ana ka lāhui i nā hiʻohiʻona genotypic o kēlā me kēia kanaka, a pili ka waihoʻoluʻu ʻili i nā hiʻohiʻona phenotypic o kēlā me kēia kanaka, no laila ka ʻokoʻa ʻokoʻa ma waena o Brazilian racialism a me ʻAmelika ʻĀkau i hoʻokumu i ke kānāwai o 3/4 genotypic load, i hoʻokomo ʻia i ke kānāwai o koko . Ma muli o kēia hōʻailona, ​​ua lilo ka ʻili i mea ʻokoʻa ʻē aʻe, e like me ʻAmelika ʻAmelika ʻoi aku ka nui o ke kumu o nā kūpuna ma mua o ke kala keʻokeʻo o ke kanaka.

Eia naʻe, ua loaʻa mua ʻo Pierson ma ʻaneʻi, ma waena o nā mea hoʻonaʻauao Brazilian, kahi moʻolelo pilikanaka o ke kanaka me ka ʻili ʻeleʻele, hoʻomohala ʻia e Gilberto Freyre, nāna i hana miscegenation a me ka piʻi ʻana o nā mulattoes i nā pōhaku kihi o kona ʻike ʻana i ka hui Brazilian. Ma ʻaneʻi ma Brazil, ʻoi aku ka nui o ka waihoʻoluʻu o ka ʻili ma mua o nā hiʻohiʻona genotypic, ʻo ia hoʻi, ʻoi aku ka nui o ke ʻano phenotypic Negroid. I nā huaʻōlelo ʻē aʻe, e ʻoi aku ka maopopo, ua hoʻokumu ʻia i nā ʻoiaʻiʻo, i ka makahiki 1935, ma ka liʻiliʻi loa ma waena o ka poʻe naʻauao modernist a me regionalist, ʻo ia:

ʻAʻole i ʻike ʻo Brazil i ka inaina ma waena o nā lāhui, ʻo ia hoʻi, "ka hoʻokae lāhui";

ʻAʻole i wehewehe ʻia nā laina papa ma muli o ke kala ʻili;

Ua hoʻokomo mālie ʻia nā mestizos i loko o ka nohona lāhui a me ka moʻomeheu;

Ua nalowale ka poʻe ʻeleʻele a me ka poʻe ʻApelika, e hāʻawi ana i kahi ʻano kino a me ka moʻomeheu Brazilian.

Ma nā huaʻōlelo ʻē aʻe: inā ʻaʻohe manaʻo hoʻokae lāhui i waena o mākou - e like me ka wehewehe ʻana o Blumer (1939) -, aia paha ka manaʻo ʻino o ka ʻili (e pili ana i ka phenotype Negroid) - e like me ka wehewehe ʻana e Frazier (1942)?

A i ʻole e loaʻa iā mākou ka manaʻo hoʻokae papa, e like me ka makemake o Pierson?

E hoʻomanaʻo kākou ua hoʻomaopopo ʻia ka manaʻo hoʻokae lāhui, ma ka Sociology i kēlā manawa, ma muli o ka paradigm Herbert Blumer, ma ke ʻano he kaʻina hana hui, e hana ana ma o "nā ʻano lehulehu i ka poʻe i ʻae ʻia ma ke ʻano he waha ʻōlelo no kahi hui racialistic e hōʻike i kahi hui lāhui. ", e wehewehe ana, ma ke kaʻina hana, kā lākou hui ponoʻī. ʻO kēia ka wehewehe pono o ka sectarianism pono.

No Blumer, pili kēia i ka hoʻokomo ʻana i nā hui ʻelua i kahi pilina pili, e wehewehe ana i ko lākou kūlana pili. ʻEhā mau manaʻo, e like me ka ʻōlelo a Blumer, e loaʻa mau i ka manaʻo ʻino o ka hui nui:

o ke kiekie;

he ʻokoʻa a he malihini ka hui lāhui ma lalo;

ka monopoli ma luna o kekahi mau pono a me nā pono; a

o ka makaʻu a i ʻole ka manaʻo kānalua i ka manaʻo o ka ʻaoʻao i hoʻokaʻawale ʻia ma lalo e kaʻana like i nā kuleana o ka ʻaoʻao aupuni.

 'Ōleloʻo Florestan:

Ua puka mai ka manaʻo o ka "color prejudice" ma ke ʻano he ʻano o ka manaʻo. Ua kūkulu ʻia e koho, ma ke ʻano, ka naʻau a me ka noʻonoʻo, nā ʻano āpau e pili ana i ke ʻano asymmetrical a me ka kuʻuna o ka pilina lāhui. No laila, i ka wā e ʻōlelo ai ka poʻe ʻeleʻele a me ka mulatto i ka "hōʻino kala", ʻaʻole lākou e hoʻokaʻawale i ka "hōʻino" iā ia iho mai ka "hoʻokae". Hoʻohui ʻia nā mea ʻelua i ka hōʻike manaʻo like. Ua alakaʻi kēia kaʻina hana i kekahi poʻe loea, ʻo Brazil a me nā haole, i loko o nā huikau wehewehe minamina. (1965, p. 27)

 A me Oracy:

Manaʻo ʻia ka manaʻo hoʻokae lāhui he ʻano maikaʻi ʻole, ʻano moʻomeheu i nā lālā o ka heluna kanaka, i manaʻo ʻia he stigmatized, inā paha ma muli o ko lākou helehelena a i ʻole ma muli o nā ʻano āpau a i ʻole kekahi hapa o ka moʻomeheu lāhui i ʻike ʻia a ʻike ʻia iā lākou. Ke hoʻokō ʻia ka manaʻo hoʻokae lāhui e pili ana i ka helehelena, ʻo ia hoʻi, i ka wā e lawe ai i mea hoʻohālikelike no kāna mau hōʻike ʻana i nā hiʻohiʻona kino o kēlā me kēia kanaka, physiognomy, gestures, accent, ua ʻōlelo ʻia he branded; Inā lawa ka manaʻo e iho mai ke kanaka mai kekahi ʻano lāhui e loaʻa iā ia ka hopena o ka manaʻo ʻino, ua ʻōlelo ʻia ʻo ia he kumu. (Nogueira, 1985, p. 78-9)

Eia naʻe, ua aʻo a kūkākūkā ka hanauna o nā makahiki 1950 a me kā lākou mau haumāna i ka makahiki 1960 i ka manaʻo ʻino o ka ʻili a me ka hoʻokae lāhui, akā ʻaʻole i hoʻoponopono i ka lāhui. ʻO kēia no ka mea ua hoʻomaopopo ʻia ka lāhui ma ke ʻano he aʻo a i ʻole ka manaʻo politika o kahi ʻano Marxist. ʻO ka mea i manaʻo nui ʻia e hoʻopau mālie ʻia ka manaʻo ʻino i kēia manawa e nā holomua a me nā hoʻololi ʻana i ka hui papa a me ke kaʻina hana hou.

I kēia manawa, ʻo ka mea i loli i ka makahiki 1970 ʻo ia ka wehewehe ʻana i ke ʻano o ka lāhui. A ʻaʻole hoʻololi wale kēia ma Brazil. ʻAʻole ia he huahana o ka hanauna ʻeleʻele Brazilian i lawe pio ʻia ma ʻEulopa a i ʻole ʻAmelika Hui Pū ʻIa, e like me Abdias de Nascimento, me he mea lā ʻo ia hoʻololi manaʻo he ʻano hoʻohālike a me ka colonialism moʻomeheu. ʻOi aku ka laulā o ka hoʻololi.

Eia naʻe, e kūʻē iā Florestan a me ka manaʻoʻiʻo o ka poʻe kahiko o ka European Sociology, nona nā wehewehe e like me ka lāhui a i ʻole ka wahine i hana ʻole no ka hoʻokaʻawale ʻana i nā kūlana i loko o ka hui papa, ua ʻike pū ʻo Carlos iā ia iho i koi ʻia e manaʻo e pili ana i nā ʻano a me nā manaʻoʻiʻo:

 a) ʻaʻole mālama ʻia ka hoʻokae ʻana a me ka hoʻokae ʻana i ka lāhui ma hope o ka hoʻopau ʻia ʻana, akā, ma kahi ʻē aʻe, loaʻa nā manaʻo a me nā hana hou i loko o nā hale hou a

b) ʻo nā hana hoʻokalakupua o ka hui kala ʻili keʻokeʻo nui e hoʻomau nei i ka hoʻohaʻahaʻa ʻia ʻana o nā hui kala ʻeleʻele ʻaʻole ia he archaisms o ka wā i hala, akā pili pono i nā pono waiwai a me nā hōʻailona i loaʻa i ka hui kala ʻili keʻokeʻo mai ka hoʻokūkū hoʻokūkū kūʻē. ʻo ka ʻili keʻokeʻo ʻole. (Idem, 1979, p. 85) (sectarianism)

ʻO ka ʻoiaʻiʻo, ʻaʻole i hōʻoluʻolu ʻia e ka poʻe anthropologists me ka holomua o nā haʻawina e pili ana i ka pilina lāhui, kahi i hōʻike ʻia ai nā kumuhana a me nā ʻano moʻomeheu, e nā noiʻi ʻana i ka like ʻole a me ka lāhui, kahi i hoʻohālikelike ʻia ai nā ʻano hana, ua hōʻike mua ʻia ma mua o ka makahiki 1980. ʻO Roberto DaMatta (1990), i loko o kahi ʻatikala i kaulana - ʻO ka moʻolelo o nā lāhui ʻekolu -, e hoʻohana nui ana i ka structuralism a me nā kāʻei o Dumont, i ʻimi e wehewehe i ka "Brazilian racialism" ma ke ʻano he moʻomeheu kūʻokoʻa.

ʻO ka manaʻo o ke kanaka a me ka pilina pilikino, ma ka ʻōlelo a Roberto, e hoʻololi, ma Brazil, i ka manaʻo o ke kanaka, e hana hou, i ke aupuni piha piha o ke kamaʻāina, ka hierarchy racialist, a i ʻole ka hierarchy o ka waihoʻoluʻu ʻili, hoʻoweliweli ʻia me ka hoʻokauwā hope a hui kākela.

ʻAʻole maopopo ka manaʻo o DaMatta: ʻAʻole ʻo Brazil kahi hui egalitarian o ke ʻano kuʻuna, no ka mea, ua hui pū me nā hierarchies a me nā pono, ua hele ʻia e nā kūlana ideological ʻelua, ʻoiai ʻaʻole ia he hui hierarchical o ke ʻano India.

ʻO ka ʻoiaʻiʻo, ma ka mālama ʻana i ka "democracy racialist" ma ke ʻano he "superstructure", ua hoʻopau ʻo Marxists i ka hoʻoikaika ʻana i ka manaʻo o ka moʻolelo, e hoʻololi iā ia i kūkulu supra-conjunctural, ʻano maʻamau o kahi hoʻokumu kaiaulu, kokoke loa i nā kaʻina hana lōʻihi. a mākou e ʻōlelo ai ʻo Braudel.

ʻAʻole hiki iā lākou ke noiʻi i ke ala paʻa a me nā kūlana i hana ʻia ai ia manaʻo e ka poʻe naʻauao, ka mea i ʻimi e hāʻawi i ka manaʻo i nā hana a me nā ʻike i paʻa pū kekahi, e pane ana i nā kūlana kikoʻī loa.

Ma ka lima 'ē aʻe, structuralist critics o Marxism a me kaʻeleʻele activists pau i ka pili ana i ka moʻolelo, e ike ana i loko o ia permanente a me ka structural hiʻona typical o Brazilian kaiaulu, hooikaika hou, i kona ahistoricity.

Ua hoʻohana ʻia ka ʻili keʻokeʻo hōʻailona e ka poʻe elite e hōʻoia i ko lākou mau pono ponoʻī a e kāpae i ka hapa nui o ka poʻe Pasila mai ka hoʻokō ʻana i kā lākou kuleana ma ke ʻano he kamaʻāina piha a kūlike. (Reitner, 2003, p. iv)

Ma ke kumumanaʻo sociological hiki iā mākou ke koho i ke kūkulu ʻana i kahi manaʻo ʻōnaehana a i ʻole ke kūkulu ʻana o ka lāhui, e like me ka makemake o Marxists; a i ʻole hiki iā mākou ke hana i nā pilina lāhui ma ke ʻano he kaʻina o ka hoʻokaʻawale ʻana i ka nohona theoretically autonomous mai ke ʻano o ka like ʻole o ka papa, e like me ka manaʻo o Blumer (1965) a me Blumer and Duster (1980).

Eia nō naʻe, i kēlā me kēia hihia, maopopo ka pili ʻana o ka hana hou ʻana o ka like ʻole o ka lāhui i ʻekolu kaʻina hana like ʻole:

 1) ʻo ka mea mua, me ka hoʻokumu ʻana a me ka hoʻohui ʻana i nā kumuhana, kahi mea ʻaʻole i kaupalena wale ʻia i ka lāhui, akā e pili ana i nā ʻano āpau o ka ʻike kanaka;

2) lua, me ka hana pol hoʻonohonoho a me ka hōʻike ʻana i nā pono i ka lehulehu; a

3) ʻO ke kolu, no ka mea he ʻano ia, pono e hoʻomanaʻo i nā mea koʻikoʻi ʻoihana e hana nei ma ke ʻano he ʻano manaʻo manaʻo maoli.

ʻO ka manaʻo manaʻo i hūnā ʻia i loko o nā kulekele hoʻokaʻawale o ka mokuʻāina ʻo Brazilian i manaʻo e hoʻokumu i ka lāhui i mea e hoʻopau ai, no ka mea, ʻoi aku ka ʻino o ka manaʻo ma mua o ka lāhui.

No ka hakakā ʻana i ka manaʻo hoʻokae, pono ia e hoʻohana i nā ʻano hana like me nā guerrillas. ʻAʻole hiki ke lanakila ʻia e nā mea kaua a me nā mea maʻamau a me nā hoʻolālā, pono ia i ka hana mai nā kauoha e hana ma ka palena palena o ka legality, me ka hoʻohana ʻana i ka clandestinity, nā hana huna, a me ka noʻonoʻo loa.

No ka pakele i keia scenario, he mea pono e lawe mai i ka manaʻoʻino i loko o ka malamalama o ka lā, e hiki ke kaua aku ia me ka non-exclusive a me ka non-discretionary pilikanaka, kālai'āina a me nā mea pili kānāwai. I ka puka ʻana mai kahi peʻe, ua pau ka hoʻokae ʻana i ka lāhui.

Nā hopena:

ʻAʻole ʻae ʻia ka lāhui i ka hoʻāʻo o kahi ʻāpana analytical stratified i kekahi hanana helu ʻepekema, no ka mea, ʻaʻohe hui ia i loko o ke kaiāulu, no ka mea, ʻo ia ʻano, inā i loaʻa, e kūpono i ka noiʻi manaʻo a me ka hana ma ke ʻano he hui kahi a kekahi mau manaʻolana o ka ʻano, inā he kālaiʻāina, mea kūʻai, ʻāpana waiwai, a i ʻole kekahi ʻāpana ʻoihana.

ʻO kekahi mau manaʻo e pili ana i nā hui lāhui, e like me ka hoʻohui ʻana i kekahi kūlana haʻuki me nā pūʻulu o nā mea pāʻani me ka ʻili ʻeleʻele, a i ʻole ka hoʻokaʻawale ʻana iā lākou, e like me ke ʻano o ka haʻuki a me ka ʻauʻau. Ua aʻo maikaʻi ʻia kēlā mau kūlana a maopopo ʻaʻole i ʻae ke kūlana kālā i nā hui o ka poʻe ʻeleʻele e komo i nā hui me nā loko ʻauʻau, e like me nā hana o kēlā me kēia lā e pono ai ka hele lōʻihi a hoʻomau ma muli o ka nele o ke komo ʻana i ka halihali. . nā kaiāulu ʻilihune. He wahi wela kēia o nā poʻe pôpeku, no ka manuahi.

Ke komo ʻoe i kahi hui lāhui, ʻike ʻoe he ʻokoʻa ka ʻokoʻa o nā makemake ma mua o ka hui ʻana, a ʻo ka mea maʻamau i waena o nā lālā e komo ana ʻo ia ke kala o ko lākou ʻili.

No laila, waiho ʻia nā lālā o kēia mau hui me ka ʻōlelo ʻole, no ka mea ʻaʻole hiki i ko lākou mau lālā ke hoʻomaopopo i kekahi i kekahi no ka mea ʻaʻohe hoʻomaopopo i laila, no ka mea, ʻaʻole ʻike ka waihoʻoluʻu o ka ʻili i kahi hui kaiaulu.

ʻAʻohe manaʻo like ʻole, no ka mea, he diffuse, paʻakikī, ʻokoʻa nā manaʻo like ʻole o kēlā me kēia lālā, aia nā koi a pau o ka ʻaha kanaka i laila a ʻaʻole lākou e nalowale no ka mea ʻo ka poʻe i hōʻuluʻulu ʻia ma laila he ʻano ʻili like: aia nā poʻe maʻi kino, nā wahine , ʻO ka poʻe hana ʻole, ka poʻe ʻilihune, nā maʻi, nā kāne kāne, ka poʻe waiwai, nā ʻōpio, nā ʻelemakule, ma ka pōkole aia kahi honua micro holoʻokoʻa piha i nā koi a ʻaʻohe o lākou kūʻokoʻa a i ʻole mai ke ʻano o ka hakakā ʻana o nā poʻe me ka ʻeleʻele. kala ʻili .

I ka hoʻokumu ʻana i kahi hui e kōkua i nā poʻe me ka ʻili ʻeleʻele, ʻike koke nā mea hoʻonohonoho i ka nui o nā manaʻolana a lākou e hoʻāla ai i loko o ka hui a ʻike koke i nā pilikia like e kū mai ana i loko o kekahi hui kaiaulu me ka nānā ʻole i ke kala ʻili.

ʻO ia wale nō kahi hui o ka lehulehu i piha i nā koi e hoʻomau i nā mea kālai'āina no nā hanauna e hiki mai ana a ʻo ka waihoʻoluʻu o ka ʻili he kikoʻī ʻē aʻe, no laila ka hiki ʻole o nā hui kōkua lāhui ke hoʻokō a hoʻokō i nā manaʻolana pseudo-exclusive o kona mau lālā, nā mea hoʻokumu a me nā alakaʻi.

ʻO ka poʻe Brazilian kala ʻulaʻula, i ka hōʻea ʻana i ʻEulopa, ua kapa koke ʻia lākou he Latins, ʻAmelika Hema, e hana like ana ma USA, a ʻimi koke lākou i kumu e hoʻowahāwahā ʻia ai, ʻaʻole lākou i ʻike ʻaʻole kēia ka cohort sociological of social stratification. .

ʻAʻole e hāʻule ka mea ʻepekema politika pono, a i ʻole sociologist, a i ʻole anthropologist, a i ʻole ka mea kākau moʻolelo no kēia hoʻopunipuni maʻalahi o ka hoʻopunipuni racist. E ʻike koke lākou i ka nui o ka stratification ma ʻEulopa a i ʻole USA.

ʻO kēia mau kaiāulu, e like me ka Europa, ua māhele ʻia a hoʻokaʻawale ʻia no nā kenekulia he nui a me ka ʻike ʻole i ka nui o nā ʻōlelo a me nā ʻōlelo i hiki ke lohe ʻia ma Sepania, a i ʻole ma United Kingdom o Great Britain, nā poʻe e hoʻopiʻi nei i ka hoʻokae lāhui hoʻopunipuni. ʻAʻole naʻe i ʻike i nā makahiki o ka hoʻopaʻapaʻa ʻana i waena o nā lāhui a me nā kānaka i ʻoi aku ma mua o ka moʻolelo o ka hoʻokae ʻana i ka lāhui, ua hoʻokauwā kekahi na kekahi, e like me ko ʻAigupita i hoʻoluhi i nā kānaka e pili ana, a laila hele mai ko Babulona, ʻO nā Roma, nā kānaka kahiko a me nā poʻe hou i noho ma ka hoʻohana ʻana i kekahi i kekahi, nā kūlanakauhale kūʻē i nā kūlanakauhale me Sparta kūʻē iā Athens.

No laila, ʻo ka hoʻokaʻawale ʻana i nā kānaka i keʻokeʻo a me nā ʻeleʻele he mea hoʻohaʻahaʻa e like me ka hōʻoiaʻiʻo ʻana i kahi Serb e ʻae ma ke ʻano he mea like a i ʻole like me Montenegrin a i ʻole Pole a i ʻole Afghan a i ʻole Chechen, i ʻoi aku i kēia manawa, huikau i kahi Kelemania me kahi Farani a i ʻole me kahi ʻO Ukrainian, he honua liʻiliʻi maikaʻi loa inā e hoʻokaʻawale wale ana nā ʻokoʻa ma waena o nā kānaka i ka poʻe ʻeleʻele mai nā poʻe keʻokeʻo ʻē aʻe.

Nui ka hemahema o keia manao racist papau.

Ua kaua mau ʻo ʻAmelika i ka poʻe Lūkini mai ka hoʻololi ʻana o ka socialist o 1917, ʻoiai he poʻe keʻokeʻo ma nā ʻaoʻao ʻelua, pili mau ka poʻe ʻeleʻele ʻApelika i nā kaua ʻohana, no laila ke hoʻopau nei au i kaʻu hoʻopaʻapaʻa ikaika loa ma aneʻi.

He ʻAmelika keʻokeʻo i hānau ʻia ma Texas a ua noho ʻo ia a hiki i ka makahiki 30 a neʻe i New York a hoʻāʻo e komo i kēlā ʻāina i nā pilikia āpau i ka hoʻohui ʻana i kēlā kaiāulu hou, akā ʻo kahi Texan ʻeleʻele e neʻe ana i New York e ʻike i kēia e like me ka lāhui. ka hoʻomāinoino a me ka hoʻokae lāhui, ʻoi aku ka maʻalahi a me ka maʻalahi o ka mālama ʻana i nā pilikia o ka hoʻohui ʻana i ka pilikanaka a me ka hoʻokele waiwai e like me ka lāhui, ua hoʻolālā ʻia mākou e ʻike i ka pilikia ma ke ʻano ideologized a me ka politika i ke ala ʻino loa.

Nā Papa Pilikanaka

ʻO ka hoʻāʻo papa ʻo ia ka hōʻoia ʻana i ka noho ʻana o nā manaʻolana o ka ʻike ʻike, ʻo ia hoʻi: ʻano like ʻole a i ʻole convergent. Eia kekahi laʻana: makemake mākou e hōʻoia i ke ola o ka papaʻeleʻele. E ʻike ʻia ka papa ʻeleʻele a hoʻokumu ʻia ma o ka ʻike ʻana i ke komo ʻana i kahi ʻano lāhui o ʻApelika me nā ʻano genetic a me nā ʻano phenotypic i ʻike ʻia a maʻalahi hoʻi. Ma kēia ala, e hoʻokumu ʻia kahi kuʻikahi putative ma waena o nā lālā o kēia papa o nā ʻeleʻele e hoʻokumu i nā lula o ka ʻano a me ka lokahi wale nō i ka hui.

ʻO ka ʻaelike he kānāwai ma waena o nā ʻaoʻao e hāʻawi i nā kuleana, nā kuleana a me nā kuleana ʻaʻole hiki ke hoʻololi unilaterally a i ʻole autonomously e kēlā me kēia ʻaoʻao i ka ʻaelike, koe wale nō ma o nā ʻaelike ma lalo o nā kānāwai i hoʻokumu ʻia e ka hui.

ʻO ka paʻakikī nui i ka loaʻa ʻana o kahi kikoʻī maʻamau e hōʻike ana i kahi papa aia i ke ʻano hui lehulehu o kēlā me kēia kanaka.

No ke komo ʻana i kahi papa kaiapili, pono ke kūpaʻa a me ka kūpaʻa mua i kēia papa a hahai i kāna mau kānāwai, i kākau ʻia a i ʻole maʻamau. ʻIke ʻia ʻo ia kanaka hoʻokahi e ʻaiʻē i ka kūpaʻa, e like me kēia kumu, i nā hui like ʻole a me nā papa āna i pili ai a hele pinepine paha, i ka manawa like: pono ʻo ia i kāna hui pôpeku, i kona ʻohana, i kona lāhui, i kāna moʻomeheu a i ʻole. subculture, i kona hoʻomana manaʻoʻiʻo, kou pili kāne kāne, kāu ʻoihana, kāu ʻano hoʻonaʻauao, kou lāhui, kou wahi hānau, kou mau hoaaloha, kou manaʻo, kou ʻaoʻao kālai'āina, ma ka pōkole, nā statuses āu e kuleana ai.

Pehea e hiki ai i kēlā kanaka hoʻokahi ke uku aku i nā kūpaʻa he nui i kēlā me kēia o kēia mau pūʻulu a me nā papa āna i komo ai i ka manawa like me ka hakakā ʻole me ia iho a me kēia mau pūʻulu a me nā papa? Pehea e pale aku ai i ka nui o ke kue?

Hana kēia i nā manawa a pau. No laila, hōʻole ka hoʻokolohua papa i ka manaʻo o ka papa ma ke ʻano he kula.

Hiki ke noho nā papa ma ke ʻano kūlana, koʻikoʻi a transitory wale nō. ʻO nā papa he mau mea virtual a ʻaʻole nā ​​hui maoli.

Loaʻa i kahi papa ke ola hoʻonaʻauao ma o ka hana ʻana i nā mea maʻalahi i loko o ke kaʻina hana o ka hoʻomalu ʻana a me ka unuhi ʻana i nā mea hoʻololi, e like me ke koi ʻia e ka positivist empiricist science methodology.

ʻO ka unuhi ʻana i nā ʻano like ʻole, ʻo ia ka hoʻohālikelike ʻana i nā kūlana kūpono ma ka hoʻopau ʻana i ke keakea makemake ʻole mai ka hiʻohiʻona nānā, ʻoiai aia maoli ma laila. ʻAʻole i ʻike ʻia kēia mau kūlana i ka honua maoli, kahi i hiki ʻole ai ke hoʻomalu ʻia ka ʻāina hoʻokolohua, e hōʻoiaʻiʻo ana i nā kūlana kūpono no kekahi mau abstractions maoli ʻole.

ʻO ka māhele kaiapili i loko o nā papa, ʻaʻole ia he mea ʻē aʻe ma mua o hoʻokahi o kēia mau abstractions i loko o kahi kūkulu theoretical no ka manaʻo o ka hoʻopaʻapaʻa, i loko o kahi hoʻolālā hypothetical deductive mamao loa mai ka ʻoiaʻiʻo.

ʻAʻole ʻae ʻia ka māhele ʻana o ka ʻaha kanaka i nā ʻāpana socio-structural e pili ana i ka hoʻokele waiwai, ka makahiki, ka wahine, ka hoʻonaʻauao, nā ʻāpana wahi ʻāina, e hōʻike i nā ʻano a me ka wānana o ka nohona pili kanaka, no ka mea, ke komo nei kēlā me kēia i kēia mau ʻāpana.

ʻO ka hopena o ka hoʻāʻo papa a me ka stratification socioeconomic structural i ke ola o nā papa i hōʻole i ka hiki ke ola.

Ua ʻike nā mea ʻēheu hema e like me Robert Mitchells i ke kumukānāwai o kēlā me kēia hui, e like me ka mea i ʻike ʻia ma ka German Social Democratic Party, ua hoʻopau i ka hoʻokumu ʻana i kahi elite aliʻi i hoʻomaka mua ʻia o nā mea like a hoʻopau i ke kū ʻana mai ke koena o ka hui ma ka loaʻa ʻana o nā pono no ka lakou iho, lilo lakou i mea hooluhi, i alakai, bourgeois.

Ua kapa ʻo Mitchells i kēia hanana ʻo "Bronze Law of Oligarchies". Hoʻopau kēia i ka manaʻo o ka papa proletarian.

Roberto da Silva Rocha, professor universitário e cientista político

גזענות וגזענות

גזענות וגזענות

האליטות האינטלקטואליות, בעיקר אלו שנמצאות בסלבדור וברסיפה, חיפשו תשובות תיאורטיות לאי השוויון האזורי ההולך וגובר שנוצר בין צפון ודרום המדינה, כתוצאה מהירידה במחזוריות הכלכלית של ייצור הסוכר והמסחר בארץ. צפון מזרח והשגשוג שהביאו במחזור הכלכלי של ייצור וסחר קפה בדרום מזרח. מי לא זוכר את הפחד של נינה רודריגס כשראתה מדינה בעלת עור לבן מתפתחת בדרום, בזמן שההתבדלות בצבעי העור השתוללה בצפון?

המבנה התאורטי של גזענות שהוגן בבית הספר לרפואה של באהיה, מהתזה האאוגנית של גלטון, או בבית הספר למשפטים ברסיפה, בעל אופי לומבוזיאני, המושרש בלימודי רפואה משפטית על פשע ונכויות פיזיות ונפשיות התפתח, בעיקר ב ריו דה ז'נרו ובסאו פאולו, לקראת דוקטרינות פחות פוזיטיביסטיות שהביאו לגרסאות שונות של תופעת ה"הלבנת" צבע העור, סבסוד מדיניות הגירה, שמטרתה החלפת עבודה טהורה ופשוטה של ​​אנשים בעלי צבע עור שחור על ידי אירופה מהגרים, עד לתיאוריות של מיזוג צבע עור שהטיפו לקיבוע איטי ומתמשך יותר על ידי האוכלוסייה הברזילאית של מאפיינים נפשיים, סומטיים, פסיכולוגיים ותרבותיים של הקבוצה האתנית של צבע העור הלבן, כפי שניתן למצוא בכתבים של בטיסטה לסרדה (1911). ) ו-Roquette Pinto (1933), המסת את השחור החילוני.

הגזע יתאים למאפיינים הגנוטיפיים של פרטים, וצבע עור יתאים למאפיינים הפנוטיפיים של פרטים, ומכאן ההבדל הבולט בין הגזענות הברזילאית לטיפוס הצפון אמריקאי שקבע את חוק העומס הגנוטיפי של 3/4, המגולם בחוק של דם . לפי קריטריון זה, צבע העור הופך למאפיין משני משני, יחסית, שכן עבור צפון אמריקה מקור האבות חשוב יותר מהצבע הלבן של הפרט.

עם זאת, פירסון כבר מצא כאן, בקרב אקדמאים ברזילאים, היסטוריה חברתית של הפרט בעל צבע העור השחור, שפותח על ידי ג'ילברטו פרייר, שהפך את השילוב וההתעלות החברתית של מולטים לאבני היסוד של הבנתו את החברה הברזילאית. כאן בברזיל, צבע העור חשוב יותר ממאפיינים גנוטיפיים, כלומר יותר המראה הכושי הפנוטיפי. במילים אחרות, ליתר דיוק, עובדות מבוססות כבר ב-1935, לפחות בקרב אינטלקטואלים מודרניסטים ואזוריים, ש:

ברזיל מעולם לא ידעה שנאה בין עדות, כלומר "דעות קדומות גזעיות";

קווי הכיתה לא הוגדרו בצורה נוקשה על סמך צבע העור;

המסטיז שולבו לאט אך בהדרגה בחברה ובתרבות הלאומית;

אנשים שחורים ואפריקניות נטו להיעלם בהדרגה, ופנו את מקומם לסוג פיזי ותרבות ברזילאי ספציפית.

במילים אחרות: אם לא הייתה בינינו דעה קדומה גזעית – כפי שהגדיר זאת בלומר (1939) – האם תהיה דעה קדומה על צבע העור (המבוססת על הפנוטיפ הכושי) – כפי שהוגדרה על ידי פרייז'ר (1942)?

או שפשוט יהיו לנו דעות קדומות מעמדיות, כפי שפירסון רצה?

הבה נזכור שדעות קדומות גזעניות מובנות, בסוציולוגיה דאז, על בסיס הפרדיגמה של הרברט בלומר, כתהליך קולקטיבי ביסודו, הפועל באמצעות "אמצעים ציבוריים שבהם אנשים המתקבלים כדוברים של קבוצה גזענית מאפיינים בפומבי קבוצה גזענית אחרת ", תוך הגדרה של קבוצה משלהם. זו עצם ההגדרה של עדתיות לגיטימית.

עבור בלומר, זה מסתכם בהצבת שתי הקבוצות במערכת יחסים הדדית, תוך הגדרת עמדותיהן החברתיות. ישנן ארבע רגשות שלפי בלומר תמיד יהיו נוכחים בדעות הקדומות הגזעיות של הקבוצה השלטת:

של עליונות;

שהקבוצה הגזענית הכפופה היא שונה וזרה במהותה;

של מונופול על יתרונות ופריבילגיות מסוימות; ו

של פחד או חשד שהמפלגה הגזעית הכפופה רוצה לחלוק את הזכויות של המפלגה הגזעית הדומיננטית.

 פלורסטן אומר:

אז צץ הרעיון של "דעה קדומה צבעונית" כקטגוריה כוללת של מחשבה. הוא נבנה כדי לייעד, מבחינה מבנית, רגשית וקוגניטיבית, את כל ההיבטים המעורבים בדפוס הא-סימטרי והמסורתי של יחסי גזע. לכן, כאשר אנשים שחורים ומולטים מדברים על "דעה קדומה בצבע", הם אינם מבחינים בין "דעה קדומה" עצמה ל"אפליה". שניהם מתמזגים לאותו ייצוג רעיוני. הליך זה הוביל כמה מומחים, ברזילאים וזרים כאחד, לבלבול פרשני מצער. (1965, עמ' 27)

 ואורסי:

דעות קדומות גזעיות נחשבות לנטייה (או יחס) לא חיובית, מותנית תרבותית כלפי בני אוכלוסייה, הנחשבים לסטיגמטיים, בין בשל חזותם ובין בשל המוצא האתני שמיוחס או מוכר להם כולו או חלקו. כאשר מופעלות דעות קדומות גזעיות ביחס למראה החיצוני, כלומר כאשר היא נוקטת כעילה לביטוייה של הפרט, תכונותיו הפיזיות, הפיזיונומיה, המחוות, המבטא, אומרים שהוא ממותג; כאשר די בהנחה שהפרט מוצא מקבוצה אתנית מסוימת כדי שיסבול מהשלכות של דעות קדומות, אומרים שהוא ממוצאו. (Nogueira, 1985, עמ' 78-9)

עם זאת, דור שנות ה-50 ותלמידיהם בשנות ה-60 חקרו ודנו בדעות קדומות בצבע עור ובדעות קדומות על רקע גזע, אך לא התייחסו לגזענות. הסיבה לכך היא שגזענות הובנה רק כדוקטרינה או אידיאולוגיה פוליטית בעלת אופי מרקסיסטי. הציפייה הכללית הייתה שדעות קדומות קיימות יתגברו בהדרגה על ידי התקדמות ותמורות בחברה המעמדית ועל ידי תהליך המודרניזציה.

עכשיו, מה שהשתנה בשנות ה-70 היה בדיוק ההגדרה של מהי גזענות. וזה לא משתנה רק בברזיל. זה גם לא תוצר של הדור הברזילאי השחור שהוגלה לאירופה או בארצות הברית, כמו אבדיאס דה נסימנטו, כאילו שינוי מושגי כזה הוא תופעה של חיקוי וקולוניאליזם תרבותי. השינוי הוא יותר מקיף.

עם זאת, כדי להתנגד לפלורסטאן ולאמונת הקלאסיקות של הסוציולוגיה האירופית, שעבורם תיאורים כמו גזענות או מין לא היו פונקציונליים להקצאת עמדות בחברה המעמדית, קרלוס מוצא את עצמו גם נאלץ להעלות תיאוריה לגבי התנהגויות ואמונות:

 א) אפליה ודעות קדומות גזעיות אינן נשמרות על כנו לאחר הביטול, אלא להיפך, רוכשות משמעויות ותפקודים חדשים בתוך המבנים החדשים.

ב) הפרקטיקות הגזעניות של קבוצת צבע העור הלבן הדומיננטית המנציחות את כפיפותן של קבוצות צבע העור השחור אינן רק ארכאיזם של העבר, אלא קשורות מבחינה פונקציונלית ליתרונות החומריים והסמליים שקבוצת צבע העור הלבן משיגה מפסילה תחרותית נגד בעלי צבע עור שאינו לבן. (אידם, 1979, עמ' 85) (כתותיות)

למעשה, חוסר הנוחות של אנתרופולוגים מההחלפה המתקדמת של מחקרים על יחסי גזע, שבהם הובלטו נושאים ומשמעויות תרבותיות, במחקרים על אי-שוויון וגזענות, שבהם מודגשים היבטים מבניים, כבר באה לידי ביטוי לפני כן, בשנות ה-80, כאשר רוברטו דמאטה (1990), במאמר שהתפרסם – אגדת שלושת הגזעים –, תוך שימוש נרחב בסטרוקטורליזם ובקטגוריות של דומונט, ביקש להסביר את "הגזענות הברזילאית" כתרבות ייחודית וספציפית לבנייה.

הרעיון של יחסי אדם ויחסים אישיים, במילותיו של רוברטו, מחליף בברזיל את רעיון האינדיבידואל, כדי ליצור מחדש, במלוא התחום הפורמלי של אזרחות, את ההיררכיה הגזענית, או את ההיררכיה של צבע העור, המאוימת בסופה של עבדות. חברת הקסטות.

ההצעה התיאורטית של דאמטה ברורה: ברזיל אינה חברה שוויונית בעלת אופי קלאסי, שכן היא מתקיימת היטב יחד עם היררכיות ופריבילגיות חברתיות, היא נחצה על ידי שני אמות מידה אידיאולוגיות, למרות שהיא לא בדיוק חברה היררכית מהסוג ההודי.

למעשה, על ידי התייחסות ל"דמוקרטיה גזענית" כאל "מבנה-על", בסופו של דבר המרקסיסטים חיזקו את רעיון המיתוס, והפכו אותו למבנה על-חברי, אופייני למבנה חברתי, קרוב מאוד לתהליכים ארוכי הטווח של שאנו אומרים ברודל.

הם לא הצליחו לחקור את הדרך והנסיבות הקונקרטיות שבהן ייצרו אידיאולוגיה כזו על ידי אינטלקטואלים, שביקשו לתת משמעות לפרקטיקות ולחוויות שהיו גם קונקרטיות, בתגובה לנסיבות מאוד ספציפיות.

מצד שני, מבקרי המרקסיזם הסטרוקטורליסטים ופעילים שחורים דבקו בסופו של דבר במיתוס, וראו בו קביעות ומאפיינים מבניים האופייניים לחברה הברזילאית, מה שמחזק, שוב, את הא-היסטוריות שלה.

לובן עור סמלי שימש את האליטות כדי להצדיק את הפריבילגיות שלהן ולהדיר את רוב הברזילאים ממימוש זכויותיהם כאזרחים מלאים ושווים. (רייטנר, 2003, עמ' iv)

בתיאוריה הסוציולוגית אנו יכולים לבחור לבנות תיאוריה מערכתית או מבנית של גזענות, כפי שרצו המרקסיסטים; או שאנו יכולים להתייחס ליחסים גזעניים כאל תהליך של סיווג חברתי אוטונומי תיאורטית ממבנה אי השוויון המעמדי, כפי שהציעו בלומר (1965) ובלומר ודאסטר (1980).

עם זאת, בכל אחד מהמקרים בטוח ששעתוק אי השוויון הגזעי קשור לשלושה תהליכים שונים:

 1) ראשית, עם היווצרות והייחוס של סובייקטיביות, דבר שאינו מוגבל רק לגזענות, אלא שמשפיע כמעט על כל צורות הזהות החברתית;

2) שנית, עם תהליך הפול ארגון וייצוג אינטרסים במרחב הציבורי; ו

3) שלישית, דווקא בגלל שזהו מבנה, יש צורך לזכור את האילוצים המוסדיים שמתפקדים כמנגנוני משוב אמיתיים.

התפיסה התיאורטית החבויה במדיניות המכילה המפלה של המכסות של מדינת ברזיל מתכוונת למסד את הגזענות כדי לפרק אותה, שכן דעות קדומות פוגעות יותר מגזענות.

כדי להילחם בדעות קדומות של גזע, זה דורש שימוש באותה טקטיקות כמו גרילה. לא ניתן להביס אותה באמצעות כלי נשק ואסטרטגיות פורמליות וקונבנציונליות, היא דורשת פעולה מצד פקודות הפועלות בגבול הקיצוני של החוקיות, גם תוך שימוש בחשאיות, בפעולות חשאיות ובשיקול דעת קיצוני.

כדי להימלט מתרחיש זה, יש צורך להביא דעות קדומות לאור היום, כדי להיות מסוגל להילחם בהן באמצעות מכשירים חברתיים, פוליטיים ומשפטיים לא בלעדיים וללא שיקול דעת. כשיוצאים מהמחבוא, העדתיות האתנית מפסיקה להיות דעה קדומה גזענית.

מסקנות:

האתניות אינה עומדת במבחן של קטגוריה אנליטית מרובדת בשום אירוע סטטיסטי מדעי, משום שקבוצה כזו אינה קיימת בחברה, משום שקטגוריה כזו, אילו הייתה קיימת, הייתה מוסמכת בחקר דעות והתנהגות כקבוצה שאליה ציפייה מסוימת להתנהגות, בין אם קטגוריה פוליטית, צרכנית, כלכלית או כל קטגוריה מוסדית אחרת.

חלק מהתפיסות מתייחסות לקבוצות אתניות, כמו לשייך בולטות אתלטית מסוימת לקבוצות של ספורטאים בעלי עור שחור, או ניתוקן, כמו במקרה של אתלטיקה ושחייה, בהתאמה. מצבים כאלה נלמדים היטב וברור שהמצב הכלכלי לא אפשר לקבוצות של שחורים לקבל גישה למועדונים עם בריכות שחייה, באותה מידה שפעילות יומיומית דורשת הליכות ארוכות ומתמשכות בגלל היעדר מוחלט של גישה לתחבורה. כלי רכב ממונעים השאירו קבוצות של אנשים שחורים עם הכשרה חובה לספורט אתלטי, ומה עדיף ליצור כדורגלנים גדולים מאשר רחוב, ארבע אבנים לדמות שערים, כדור בלון או כדור גרב והמועדון נוצר משחק כדורגל הנפוץ ביותר ב. קהילות עניות. זהו חממה של כדורגלנים, בחינם.

כשאתה מצטרף לארגון אתני אתה מבין שההבדלים באינטרסים שונים יותר מההתכנסויות, ושהדבר היחיד המשותף בין החברים המשתתפים הוא צבע העור שלהם.

אז חברי הארגונים הללו נותרים ללא דיבור, כי החברים שלהם לא יכולים להבין זה את זה כי אין שם הבנה, כי צבע העור אינו מבדיל קבוצה חברתית.

אין עקביות אידיאולוגית, כיוון שלכל חבר יש תחומי עניין מפוזרים, מורכבים ומובחנים, כל הדרישות הבלתי נענות של החברה קיימות שם והן אינן נעלמות כי לאנשים שנאספו שם יש אותו צבע עור: ישנן מוגבלות פיזית, נשים, המובטלים, העניים, החולים, ההומוסקסואלים, העשירים, הצעירים, הזקנים, בקיצור יש עולם מיקרו שלם מלא בדרישות ואף אחד מהם אינו בלעדי או כולל מנקודת המבט של המאבק של אנשים עם שחורים צבע עור.

כאשר מקימים ארגון לסיוע לאנשים בעלי צבע עור שחור, המארגנים שלו מבינים במהירות את גודל הציפיות שהם מעוררים בקבוצה ובמהרה מבינים שאותן בעיות שמתעוררות שם קיימות בכל קבוצה חברתית ללא קשר לצבע העור.

זו רק קבוצה אחת של החברה המלאה בדרישות שתעסיק כל פוליטיקאי לדורות הבאים ושצבע העור הוא רק עוד פרט, ומכאן הכישלון של ארגוני סיוע אתניים לעמוד בציפיות פסבדו-בלעדיות או פסבדו-בלעדיות של חבריה, מייסדי ומנהיגיה.

ברזילאים צבעוניים, עם הגעתם לאירופה, מכונים בקרוב כינויים לטינים, דרום אמריקאים, אותו דבר קורה בארה"ב, והם מיד מחפשים תירוץ להיות מופלים לרעה, מעט הם מבינים שזה לא הקוהורט הסוציולוגי המדויק של הריבוד החברתי .

מדען פוליטי ישר, או סוציולוג, או אנתרופולוג, או היסטוריון לא ייפול על הכשל הקל הזה של הונאה גזענית. בקרוב הם יבינו את הטווח העצום של הריבוד באירופה או בארה"ב.

הקהילות הללו, כמו זו האירופית, היו מפוצלות ומפוצלות במשך מאות שנים ומבלי להבין את מספר השפות והדיאלקטים שניתן לשמוע בספרד, או בממלכה המאוחדת של בריטניה הגדולה, אנשים שמתלוננים על אפליה גזעית שקרית. אפילו לא מבינים את שנות המחלוקות בין אומות ועמים עתיקים יותר מהנרטיב של אפליה גזעית, חלקם היו עבדים לאחרים, בדיוק כפי שהמצרים שיעבדו עמים סמוכים, ואז הגיעו הבבלים, רומאים, אנשים עתיקים ומודרניים חיו בניצול זה את זה, ערים נגד ערים עם ספרטה נגד אתונה.

אז הפרדת עמים ללבנים ושחורים היא רדוקציוניזם מופשט כמו לשכנע סרבי לקבל כשווה ערך או שווה ערך מונטנגרי או פולני או אפגני או צ'צ'ני, אם להיות עדכני יותר, לבלבל גרמני עם צרפתי או עם צרפתי. אוקראינית, זה יהיה עולם קטן ונפלא אם ההבדלים בין בני אדם היו רק מפרידים בין שחורים לבנים אחרים.

יש הרבה פגם בחשיבה הגזענית הרדודה הזו.

ארה"ב נמצאת במלחמה קבועה נגד הרוסים מאז המהפכה הסוציאליסטית של 1917, למרות שיש אנשים לבנים משני הצדדים, אפריקאים שחורים מעורבים כל הזמן במלחמות שבטים, אז אני מסיים את הטיעון הכי משכנע שלי כאן.

אמריקאי לבן שנולד בטקסס וחי עד גיל 30 והיגר לניו יורק וניסה לחדור לאזור הזה תמיד יש לו בעיות כמעט בלתי פתירות בהשתלבות בקהילה החדשה ההיא, אבל טקסני שחור שייגר לניו יורק יבין זאת כמו גזעני. רדיפה ואפליה גזעית, קל ופשוט יותר להתייחס לבעיות האינטגרציה החברתית והכלכלית כגזעית, אנו מתוכנתים לתפוס את הבעיה בצורה אידיאולוגית ופוליטית בצורה הגרועה ביותר.

חוגים חברתיים

מבחן הכיתה מורכב מאימות קיומן של ציפיות להתנהגות ניתנת לדעת, כלומר: התנהגות הומוגנית או מתכנסת. למשל: אנחנו רוצים להוכיח את קיומו של המעמד השחור. המעמד השחור יאופיין ויתגבש באמצעות תפיסה של השתייכות לקבוצה אתנית ממוצא אפריקאי עם תכונות גנטיות ופנוטיפיות המורגשות ומוכרות בקלות. בדרך זו, ייקבע חוזה משוער בין חברי המעמד הזה של שחורים שיקבע מערכת כללי התנהגות וסולידריות הבלעדיים לקבוצה.

החוזה הוא חוק בין הצדדים המחלק חובות, זכויות וחובות שלא ניתן לשנות באופן חד צדדי או אוטונומי על ידי מי מהצדדים לחוזה, אלא באמצעות הסכמים הכפופים לחוקים שנקבעו על ידי הקבוצה.

הקושי הגדול למצוא נקודה משותפת המאפיינת כיתה טמון באופיים הרב-שיוך של פרטים.

כדי להשתייך למעמד חברתי, הפרט חייב להיות עקבי ובעל נאמנות עיקרית למעמד זה ולמלא אחר חוקיו, כתובים או נהוגים. מסתבר שאותו פרט חייב נאמנות, על פי עיקרון זה, לקבוצות ולמעמדות השונים אליהם הוא משתייך או פוקד בו זמנית: הוא חייב נאמנות למועדון הכדורגל שלו, למשפחתו, למוצאו האתני, לתרבותו או לתרבותו. תת-תרבות, לפי דת אמונתו, המיניות המגדרית שלך, המקצוע שלך, קטגוריית ההשכלה שלך, הלאום שלך, מקום הולדתך, החברות שלך, האידיאולוגיה שלך, המפלגה הפוליטית שלך, בקיצור, בקיצור, הסטטוסים להם אתה זכאי.

איך יתכן שאותו פרט ישלם נאמנויות כה רבות לכל אחת מהקבוצות והמעמדות הללו שאליהם הוא משתייך בו-זמנית מבלי להסתכסך עם עצמו ועם הקבוצות והמעמדות הללו? איך למנוע כל כך הרבה סתירות?

זה קורה כל הזמן. לכן, מבחן הכיתה מפריך את עצם הרעיון של כיתה כמוסד.

שיעורים יכלו להתקיים רק בצורה מותנית, מותנית וחולפת. השיעורים הם ישויות וירטואליות ולא מוסדות אמיתיים.

לכיתה יש קיום מוסדי רק על ידי ביצוע הפשטות הנדרשות בתהליך המתודולוגי של שליטה והפשטה של ​​משתנים, כפי שנדרש על ידי המתודולוגיה המדעית האמפיריציסטית הפוזיטיביסטית.

הפשטת משתנים פירושה הדמיית תנאים אידיאליים על ידי ביטול הפרעות לא רצויות מתרחיש התצפית, אם כי קיים שם בפועל. תנאים אלה מעולם לא נמצאו בעולם האמיתי, שבו לא ניתן היה לשלוט בסביבת הניסוי, מה שמבטיח את התנאים האידיאליים להפשטות לא אמיתיות מסוימות.

החלוקה החברתית למעמדות היא לא יותר מאשר אחת מההפשטות הללו בתוך מבנה תיאורטי רק לשם הויכוח, בתוך מסגרת היפותטית דדוקטיבית הרחוקה מהמציאות.

חלוקת החברה למצעים אינה מאפשרת לייחס חלוקות חברתיות-מבניות לקטגוריות כלכליות, גיליות, מיניות, חינוכיות, גיאוגרפיות, כדי להצביע על מגמות ויכולת חיזוי של התנהגות חברתית, משום שהפרט מחלחל לכל הקטגוריות הללו.

תוצאת המבחן המעמדי וכן הריבוד החברתי-כלכלי המבני על קיומם של מעמדות הפריך את אפשרות קיומם.

תיאורטיקנים שמאלנים כמו רוברט מיטשל מצאו שהחוקה של כל קבוצה, כפי שנצפתה במפלגה הסוציאל-דמוקרטית הגרמנית, יצרה בסופו של דבר אליטה שלטת שהורכבה בתחילה משווים ובסופו של דבר בלטה משאר הקבוצה על ידי השגת הרשאות עבור עצמם, הופכים למדכאים, מנהיגים, בּוּרגָנִי.

מיטשלס כינה את התופעה הזו "חוק הברונזה של האוליגרכיות". זה הורס את הרעיון של המעמד הפרולטרי.

Roberto da Silva Rocha, professor universitário e cientista político

العنصرية والعنصرية

العنصرية والعنصرية

وكانت النخب الفكرية، ولا سيما تلك الموجودة في سلفادور وريسيفي، تبحث عن إجابات نظرية للتفاوتات الإقليمية المتزايدة التي ظهرت بين شمال البلاد وجنوبها، نتيجة لتراجع الدورة الاقتصادية لإنتاج وتجارة السكر في البلاد. الشمال الشرقي والازدهار الذي جلبته الدورة الاقتصادية لإنتاج وتجارة القهوة في الجنوب الشرقي. من منا لا يتذكر خوف نينا رودريغيز عندما رأت أمة بيضاء البشرة تتطور في الجنوب، بينما كان اختلاط لون البشرة متفشيا في الشمال؟

إن البناء النظري للعنصرية الذي تم الدفاع عنه في كلية الطب في باهيا، من أطروحة جالتون بشأن تحسين النسل، أو في مدرسة القانون في ريسيفي، ذو الطابع اللومبروزي، الراسخ في دراسات الطب القانوني حول الجريمة والإعاقات الجسدية والعقلية، تطور بشكل رئيسي في ريو دي جانيرو وساو باولو، نحو مذاهب أقل إيجابية أدت إلى إصدارات مختلفة من ظاهرة "تبييض" لون البشرة، ودعم سياسات الهجرة، التي تهدف إلى استبدال العمالة بشكل خالص وبسيط بأشخاص من ذوي البشرة السوداء بعمال أوروبيين. المهاجرين، حتى نظريات تمازج لون البشرة التي بشرت بالتثبيت البطيء والمستمر من قبل السكان البرازيليين للخصائص العقلية والجسدية والنفسية والثقافية للمجموعة العرقية ذات لون البشرة البيضاء، كما يمكن العثور عليها في كتابات باتيستا لاسيردا (1911) ) وروكيت بينتو (1933) التي تذيب السواد العلماني.

إن العنصرية سوف تتوافق مع الخصائص الجينية للأفراد، ولون البشرة سوف يتوافق مع الخصائص المظهرية للأفراد، ومن هنا جاء الفرق المذهل بين العنصرية البرازيلية والنوع الأمريكي الشمالي الذي أسس قانون الحمل الوراثي 3/4، المتجسد في قانون دم . وبهذا المعيار يصبح لون البشرة سمة مميزة ثانوية، نسبيا، أما بالنسبة لأمريكا الشمالية فإن أصل الأجداد أكثر أهمية من اللون الأبيض للفرد.

ومع ذلك، فقد وجد بيرسون هنا بالفعل، بين الأكاديميين البرازيليين، تاريخًا اجتماعيًا للفرد ذو البشرة السوداء، طوره جيلبرتو فريري، الذي جعل تمازج الأجناس والصعود الاجتماعي للخلاسيين حجر الزاوية في فهمه للمجتمع البرازيلي. هنا في البرازيل، لون البشرة أكثر أهمية من الخصائص الوراثية، أي المظهر الزنجي المظهري. بمعنى آخر، ولكي نكون أكثر وضوحًا، فقد ثبت بالفعل في عام 1935، على الأقل بين المثقفين الحداثيين والإقليميين، أن:

ولم تعرف البرازيل قط الكراهية بين الأعراق، أي "التحيز العنصري".

لم يتم تحديد خطوط الطبقة بشكل صارم على أساس لون البشرة؛

تم دمج المستيزو ببطء ولكن تدريجيًا في المجتمع والثقافة الوطنية؛

مال السود والأفارقة إلى الاختفاء تدريجيًا، مما أفسح المجال أمام نوع وثقافة برازيلية محددة.

بمعنى آخر: إذا لم يكن هناك تحيز عنصري بيننا - كما حدده بلومر (1939) - فهل سيكون هناك تحيز للون البشرة (استنادًا إلى النمط الظاهري الزنجي) - كما حدده فرايزر (1942)؟

أم سيكون لدينا فقط تحيز طبقي، كما أراد بيرسون؟

دعونا نتذكر أن التحيز العنصري يُفهم، في علم الاجتماع في ذلك الوقت، استنادًا إلى نموذج هربرت بلومر، باعتباره في الأساس عملية جماعية، تعمل من خلال "وسائل عامة يقوم فيها الأفراد الذين يتم قبولهم كمتحدثين باسم مجموعة عنصرية بوصف مجموعة عنصرية أخرى بشكل علني". "، محددين، في هذه العملية، مجموعتهم الخاصة. هذا هو تعريف الطائفية المشروعة.

بالنسبة إلى بلومر، فإن هذا يعني وضع المجموعتين في علاقة متبادلة، وتحديد مواقفهما الاجتماعية. هناك أربعة مشاعر، وفقًا لبلومر، ستكون موجودة دائمًا في التحيز العنصري للمجموعة المهيمنة:

التفوق؛

وأن المجموعة العنصرية التابعة مختلفة وغريبة في جوهرها؛

واحتكار بعض المزايا والامتيازات؛ و

الخوف أو الشك من أن الطرف العنصري التابع يرغب في تقاسم صلاحيات الحزب العنصري المهيمن.

 يقول فلورستان:

ثم ظهرت فكرة "التحيز اللوني" كفئة فكرية شاملة. وقد تم بناؤه لتعيين، من الناحية الهيكلية والعاطفية والمعرفية، جميع الجوانب التي ينطوي عليها النمط غير المتماثل والتقليدي للعلاقات العنصرية. لذلك، عندما يتحدث السود والخلاسيون عن "التحيز اللوني"، فإنهم لا يميزون "التحيز" نفسه عن "التمييز". يتم دمج كلاهما في نفس التمثيل المفاهيمي. وقد أدى هذا الإجراء إلى وقوع بعض الخبراء، البرازيليين والأجانب، في ارتباك تفسيري مؤسف. (1965، ص 27)

 و الأوراسي:

يعتبر التحيز العنصري تصرفًا (أو موقفًا) غير مواتٍ ومشروطًا ثقافيًا تجاه أفراد من السكان، الذين يعتبرون موصومين، سواء بسبب مظهرهم أو بسبب الأصل العرقي كله أو جزء منه المنسوب إليهم أو المعترف به. عندما يُمارس التحيز العنصري فيما يتعلق بالمظهر، أي عندما يتخذ ذريعة لمظاهره من خلال السمات الجسدية للفرد، وعلم الفراسة، والإيماءات، واللهجة، يُقال إنه يتم وصمه؛ وعندما يكون الافتراض بأن الفرد ينحدر من مجموعة عرقية معينة كافيا ليعاني من عواقب التحيز، يقال إنه أصل. (نوغيرا، 1985، ص 78-9)

لكن جيل الخمسينيات وتلاميذه في الستينيات درسوا وناقشوا التحيز بسبب لون البشرة والتحيز العنصري، لكنهم لم يتطرقوا إلى العنصرية. وذلك لأن العنصرية لم تُفهم إلا على أنها عقيدة أو أيديولوجية سياسية ذات طبيعة ماركسية. وكان التوقع العام هو أن التحيز القائم سيتم التغلب عليه تدريجياً من خلال التقدم والتحولات في المجتمع الطبقي ومن خلال عملية التحديث.

الآن، ما تغير في السبعينيات كان على وجه التحديد تعريف ما هي العنصرية. وهذا لا يتغير فقط في البرازيل. كما أنها ليست نتاج الجيل البرازيلي الأسود الذي كان منفيا في أوروبا أو الولايات المتحدة، مثل أبدياس دي ناسيمنتو، وكأن هذا التحول المفاهيمي كان ظاهرة التقليد والاستعمار الثقافي. التغيير أشمل.

ومع ذلك، لمعارضة فلورستان واعتقاد كلاسيكيات علم الاجتماع الأوروبي، الذين لم تكن الأوصاف مثل العنصرية أو الجنس فعالة لتخصيص المناصب في المجتمع الطبقي، يجد كارلوس نفسه أيضًا مجبرًا على التنظير حول السلوكيات والمعتقدات:

 أ) لا يظل التمييز والتحيز العنصري سليمين بعد إلغائه، بل على العكس من ذلك، يكتسبان معاني ووظائف جديدة داخل الهياكل الجديدة و

ب) إن الممارسات العنصرية لمجموعة لون البشرة البيضاء المهيمنة والتي تديم تبعية مجموعات لون البشرة السوداء ليست مجرد ممارسات قديمة من الماضي، ولكنها ترتبط وظيفيًا بالفوائد المادية والرمزية التي تحصل عليها مجموعة لون البشرة البيضاء من عدم الأهلية التنافسية ضدها. أصحاب البشرة غير البيضاء. (شرحه، 1979، ص 85) (الطائفية)

في الواقع، فإن انزعاج علماء الأنثروبولوجيا من الاستبدال التدريجي للدراسات حول العلاقات العرقية، التي يتم فيها تسليط الضوء على المواضيع والمعاني الثقافية، من خلال دراسات عدم المساواة والعنصرية، التي يتم التركيز فيها على الجوانب الهيكلية، قد تجلى بالفعل من قبل، في الثمانينيات، عندما سعى روبرتو داماتا (1990)، في مقال أصبح مشهورًا – حكاية العرقيات الثلاثة – مستخدمًا على نطاق واسع للبنيوية وفئات دومونت، إلى شرح “العنصرية البرازيلية” كثقافة بناء فريدة ومحددة.

إن مفهوم الشخص والعلاقات الشخصية، على حد تعبير روبرتو، يحل محل مفهوم الفرد في البرازيل، لإعادة خلق، في المجال الرسمي الكامل للمواطنة، التسلسل الهرمي العنصري، أو التسلسل الهرمي للون البشرة، المهددة بنهاية العبودية و المجتمع الطبقي.

إن اقتراح داماتا النظري واضح: البرازيل ليست مجتمعًا مساواتيًا ذا طبيعة كلاسيكية، فهي تتعايش بشكل جيد مع التسلسلات الهرمية والامتيازات الاجتماعية، بل يتقاطع معها معياران أيديولوجيان، على الرغم من أنها ليست مجتمعًا هرميًا تمامًا من النوع الهندي.

في الواقع، من خلال التعامل مع "الديمقراطية العنصرية" باعتبارها "بنية فوقية"، انتهى الماركسيون إلى تعزيز فكرة الأسطورة، وتحويلها إلى بناء فوق ظرفي، نموذجي للتكوين الاجتماعي، قريب جدًا من العمليات طويلة المدى للتطور الاجتماعي. الذي نقوله بروديل.

لقد فشلوا في التحقيق في الطريقة والظروف الملموسة التي تم فيها إنتاج هذه الأيديولوجية من قبل المثقفين، الذين سعوا إلى إعطاء معنى للممارسات والتجارب التي كانت أيضًا ملموسة، وتستجيب لظروف محددة للغاية.

ومن ناحية أخرى، انتهى الأمر بالنقاد البنيويين للماركسية والناشطين السود إلى التمسك بالأسطورة، ورؤية ديمومتها وخصائصها البنيوية النموذجية للمجتمع البرازيلي، مما يعزز مرة أخرى لا تاريخيتها.

وقد استخدمت النخب بياض البشرة الرمزي لتبرير امتيازاتها الخاصة واستبعاد غالبية البرازيليين من ممارسة حقوقهم كمواطنين كاملين ومتساوين. (رايتنر، 2003، ص. الرابع)

في النظرية الاجتماعية يمكننا اختيار بناء نظرية نظامية أو بنيوية للعنصرية، كما أراد الماركسيون؛ أو يمكننا التعامل مع العلاقات العنصرية باعتبارها عملية تصنيف اجتماعي مستقلة نظريًا عن بنية عدم المساواة الطبقية، كما اقترح بلومر (1965) وبلومر وداستر (1980).

ومع ذلك، فمن المؤكد في كلتا الحالتين أن إعادة إنتاج عدم المساواة العنصرية يرتبط بثلاث عمليات مختلفة:

 1) أولاً، مع تشكيل وإسناد الذاتيات، وهو أمر لا يقتصر على العنصرية فحسب، بل يؤثر عملياً على جميع أشكال الهوية الاجتماعية؛

2) ثانيا، مع عملية بول تنظيم وتمثيل المصالح في المجال العام؛ و

3) ثالثًا، نظرًا لأنه هيكل على وجه التحديد، فمن الضروري أن نأخذ في الاعتبار القيود المؤسسية التي تعمل كآليات ردود فعل حقيقية.

إن المفهوم النظري المختبئ في السياسات التمييزية الشاملة لحصص الدولة البرازيلية يهدف إلى إضفاء الطابع المؤسسي على العنصرية من أجل تفكيكها، لأن التحيز أكثر ضررا من العنصرية.

ولمكافحة التحيز العنصري، فإن الأمر يتطلب استخدام نفس التكتيكات التي يستخدمها رجال حرب العصابات. ولا يمكن هزيمتها بالأسلحة والاستراتيجيات الرسمية والتقليدية، بل إنها تتطلب إجراءات من أوامر تتصرف في أقصى حدود الشرعية، وتستخدم أيضًا السرية، والإجراءات السرية، والتكتم الشديد.

وللهروب من هذا السيناريو، من الضروري تسليط الضوء على التحيز، حتى نتمكن من مكافحته بأدوات اجتماعية وسياسية وقانونية غير حصرية وغير تقديرية. عندما تخرج الطائفية العرقية من مخبأها، فإنها تتوقف عن كونها تحيزًا عنصريًا.

الاستنتاجات:

إن العرقية لا تجتاز اختبار الفئة التحليلية الطبقية في أي حدث إحصائي علمي، لأن مثل هذه الفئة غير موجودة في المجتمع، لأن مثل هذه الفئة لو وجدت ستكون مؤهلة في الرأي وأبحاث السلوك كمجموعة ينتمي إليها شخص ما. توقع معين للسلوك سواء كان فئة سياسية أو استهلاكية أو اقتصادية أو أي فئة مؤسسية أخرى.

تشير بعض التصورات إلى مجموعات عرقية، مثل ربط شهرة رياضية معينة بمجموعات من الرياضيين ذوي البشرة السوداء، أو فصلهم، كما في حالة ألعاب القوى والسباحة، على التوالي. مثل هذه الحالات مدروسة جيدًا ومن الواضح أن الوضع المالي لم يسمح لمجموعات من السود بالوصول إلى الأندية التي تحتوي على حمامات سباحة، تمامًا كما تتطلب الأنشطة اليومية المشي لمسافات طويلة ومتواصلة بسبب عدم توفر وسائل النقل بشكل كامل تركت المركبات الآلية مجموعات من السود مع تدريب إجباري على ممارسة الرياضات الرياضية، وما أفضل لتكوين لاعبي كرة قدم رائعين من شارع بأربعة أحجار لمحاكاة الأهداف أو كرة بالون أو كرة جورب وتشكل لعبة كرة القدم الأكثر شيوعًا في. المجتمعات الفقيرة. هذا هو معقل لاعبي كرة القدم، مجانا.

عندما تنضم إلى منظمة عرقية فإنك تدرك أن اختلاف المصالح أكثر تباعدا من التقارب، وأن الشيء الوحيد المشترك بين الأعضاء المشاركين هو لون بشرتهم.

فيبقى أعضاء هذه التنظيمات بلا كلام، لأن أعضائها لا يستطيعون فهم بعضهم البعض لأنه لا يوجد تفاهم هناك، لأن لون الجلد لا يميز فئة اجتماعية.

لا يوجد اتساق أيديولوجي، فكل فرد لديه اهتمامات منتشرة ومعقدة ومتباينة، وجميع مطالب المجتمع غير الملباة موجودة هناك ولا تختفي لأن الأشخاص المجتمعين هناك لديهم نفس لون البشرة: هناك المعاقين جسديًا، والنساء، العاطلين عن العمل، الفقراء، المرضى، المثليين، الأغنياء، الشباب، الكبار، باختصار هناك عالم صغير كامل مليء بالمطالب ولا يوجد منها حصري أو شامل من منظور نضال الأفراد ذوي السود لون البشرة .

عند إنشاء منظمة لمساعدة الأفراد ذوي البشرة السوداء، يدرك منظموها بسرعة حجم التوقعات التي يثيرونها في المجموعة وسرعان ما يدركون أن نفس المشاكل التي تنشأ هناك موجودة في أي فئة اجتماعية بغض النظر عن لون البشرة.

هذه مجرد مجموعة واحدة من المجتمع مليئة بالمطالب التي من شأنها أن تبقي أي سياسي مشغولاً لأجيال قادمة، ولون البشرة هو مجرد تفصيل آخر، ومن هنا فشل منظمات المساعدة العرقية في تلبية وإرضاء التوقعات الحصرية الزائفة أو الحصرية الزائفة من أعضائها ومؤسسيها وقادتها.

البرازيليون الملونون، عند وصولهم إلى أوروبا، سرعان ما يطلق عليهم اسم اللاتينيين، وأمريكا الجنوبية، ويحدث الشيء نفسه في الولايات المتحدة الأمريكية، ويبحثون على الفور عن عذر للتمييز ضدهم، لكنهم لا يدركون أن هذه ليست المجموعة الاجتماعية الدقيقة للطبقات الاجتماعية. .

إن العالم السياسي الصادق، أو عالم الاجتماع، أو عالم الأنثروبولوجيا، أو المؤرخ لن يقع في هذه المغالطة السهلة للخداع العنصري. وسرعان ما سيدركون النطاق الهائل للطبقات في أوروبا أو الولايات المتحدة الأمريكية.

لقد ظلت هذه المجتمعات، مثل المجتمع الأوروبي، منقسمة ومجزأة لعدة قرون، ودون أن تدرك عدد اللغات واللهجات التي يمكن سماعها في إسبانيا، أو في المملكة المتحدة لبريطانيا العظمى، فإن الأشخاص الذين يشكون من التمييز العنصري الكاذب يفعلون ذلك ولا ندرك حتى سنوات الخلافات بين الأمم والشعوب الأقدم من رواية التمييز العنصري، فقد كان البعض عبيدًا لبعضهم البعض، تمامًا كما استعبد المصريون الشعوب المجاورة، ثم جاء البابليون، الرومان، القدماء والحديثون عاشوا باستغلال بعضهم البعض، مدن ضد مدن مع إسبرطة ضد أثينا.

لذا فإن فصل الشعوب إلى بيض وسود هو اختزال مجرد مثل إقناع الصربي بقبول مواطن من الجبل الأسود أو بولندي أو أفغاني أو شيشاني على قدم المساواة أو المعادل، أو أن يكون أكثر حداثة، أو الخلط بين ألماني وفرنسي أو مع شخص آخر. الأوكراني، سيكون عالمًا صغيرًا رائعًا إذا كانت الاختلافات بين البشر تفصل بين السود عن غيرهم من البيض.

هناك الكثير من العيوب في هذا التفكير العنصري الضحل.

كانت الولايات المتحدة في حالة حرب دائمة ضد الروس منذ الثورة الاشتراكية عام 1917، وعلى الرغم من وجود أشخاص بيض على كلا الجانبين، إلا أن الأفارقة السود يشاركون باستمرار في الحروب القبلية، لذا أنهي حجتي الأكثر إقناعًا هنا.

إن الأمريكي الأبيض المولود في تكساس والذي عاش حتى سن الثلاثين وهاجر إلى نيويورك وحاول اختراق تلك المنطقة يواجه دائمًا مشاكل غير قابلة للحل تقريبًا في الاندماج في ذلك المجتمع الجديد، لكن مهاجر أسود من تكساس إلى نيويورك سيدرك ذلك مثل العنصرية. الاضطهاد والتمييز العنصري، فمن الأسهل والأبسط التعامل مع مشاكل التكامل الاجتماعي والاقتصادي على أنها عنصرية، فنحن مبرمجون على إدراك المشكلة بطريقة أيديولوجية ومسيسة بأسوأ طريقة.

الطبقات الاجتماعية

يتكون اختبار الصف من التحقق من وجود توقعات للسلوك القابل للمعرفة، أي: السلوك المتجانس أو المتقارب. على سبيل المثال: نريد إثبات وجود الطبقة السوداء. سيتم تمييز الطبقة السوداء وتشكيلها من خلال تصور الانتماء إلى مجموعة عرقية من أصل أفريقي ذات سمات وراثية وظاهرية يمكن ملاحظتها ويمكن التعرف عليها بسهولة. وبهذه الطريقة، سيتم إنشاء عقد مفترض بين أفراد هذه الطبقة من السود من شأنه أن ينشئ مجموعة من قواعد السلوك والتضامن الحصرية للمجموعة.

العقد هو قانون بين الأطراف يعين التزامات وحقوق وواجبات لا يمكن تغييرها من جانب واحد أو مستقل من قبل أي من طرفي العقد، إلا من خلال اتفاقيات تابعة للقوانين التي تضعها المجموعة.

تكمن الصعوبة الكبيرة في العثور على نقطة مشتركة تميز الطبقة في طبيعة الأفراد المتعددة الانتماءات.

لكي ينتمي الفرد إلى طبقة اجتماعية، يجب أن يكون متسقًا ولديه الولاء الأساسي لهذه الطبقة ويتبع قوانينها المكتوبة أو العرفية. ويتبين أن الفرد نفسه يدين بالولاء، وفقا لهذا المبدأ، لمختلف المجموعات والطبقات التي ينتمي إليها أو يتردد عليها، في وقت واحد: فهو يدين بالولاء لناديه لكرة القدم، لعائلته، لعرقه، لثقافته أو لثقافته. الثقافة الفرعية، إلى دينه المعتقد، جنسك الجنسي، مهنتك، فئة التعليم الخاصة بك، جنسيتك، مكان ميلادك، صداقاتك، أيديولوجيتك، حزبك السياسي، باختصار، باختصار، الأوضاع التي يحق لك الحصول عليها.

فكيف يمكن للفرد نفسه أن يقدم كل هذه الولاءات لكل فئة من هذه الفئات والطبقات التي ينتمي إليها في وقت واحد دون أن يدخل في صراع مع نفسه ومع هذه المجموعات والطبقات؟ كيفية تجنب الكثير من التناقض؟

هذا يحدث في كل وقت. لذلك، فإن اختبار الفصل يدحض مفهوم الفصل كمؤسسة.

لا يمكن للطبقات أن توجد إلا بطريقة مشروطة ومشروطة ومؤقتة. الفصول هي كيانات افتراضية وليست مؤسسات حقيقية.

فالطبقة ليس لها وجود مؤسسي إلا من خلال إجراء التبسيطات اللازمة ضمن العملية المنهجية للتحكم في المتغيرات وتجريدها، كما تتطلب المنهجية العلمية التجريبية الوضعية.

ويعني تجريد المتغيرات محاكاة الظروف المثالية عن طريق إزالة التداخل غير المرغوب فيه من سيناريو المراقبة، على الرغم من وجوده بالفعل هناك. لم يتم العثور على هذه الشروط مطلقًا في العالم الحقيقي، حيث لا يمكن التحكم في البيئة التجريبية، مما يضمن الظروف المثالية لبعض التجريدات غير الواقعية.

إن التقسيم الاجتماعي إلى طبقات ليس أكثر من واحد من هذه التجريدات ضمن بناء نظري لمجرد الجدال، ضمن إطار افتراضي استنباطي بعيد عن الواقع.

إن تقسيم المجتمع إلى ركائز لا يسمح بنسب التقسيمات الاجتماعية والبنيوية إلى فئات اقتصادية وعمرية وجنسية وتعليمية وموقعية جغرافية، للدلالة على اتجاهات السلوك الاجتماعي وإمكانية التنبؤ به، لأن الفرد يتخلل كل هذه الفئات.

إن نتيجة الاختبار الطبقي وكذلك التقسيم الطبقي الاجتماعي والاقتصادي البنيوي لوجود الطبقات تدحض إمكانية وجودها.

وجد المنظرون اليساريون مثل روبرت ميتشلز أن دستور أي مجموعة، كما لوحظ في الحزب الديمقراطي الاشتراكي الألماني، انتهى في نهاية المطاف إلى توليد نخبة حاكمة تتكون في البداية من متساوين، وانتهى بها الأمر بالتميز عن بقية المجموعة من خلال الحصول على امتيازات أنفسهم، فيصبحون مضطهدين، قائدين، برجوازي.

أطلق ميتشل على هذه الظاهرة اسم "القانون البرونزي للأوليغارشيات". وهذا يدمر مفهوم الطبقة البروليتارية.

Roberto da Silva Rocha, professor universitário e cientista político

Расизм и расизм

Расизм и расизм

Интеллектуальные элиты, в основном расположенные в Сальвадоре и Ресифи, искали теоретические ответы на растущее региональное неравенство, возникшее между Севером и Югом страны в результате спада экономического цикла производства и торговли сахаром в регионе. Северо-восток и процветание, принесенное им в экономический цикл производства и торговли кофе на Юго-Востоке. Кто не помнит страх Нины Родригес, когда она увидела, что на Юге развивается белокожая нация, в то время как на Севере процветает смешение цветов кожи?

Теоретическая конструкция расизма, защищаемая в Медицинской школе Баии на основе евгенической диссертации Гальтона или в Школе права Ресифи, имеющая ломброзианский характер и укоренившаяся в исследованиях юридической медицины по преступности, а также физическим и умственным недостаткам, развивалась, главным образом, в В Рио-де-Жанейро и Сан-Паулу - в сторону менее позитивистских доктрин, результатом которых стали различные версии феномена "отбеливания" цвета кожи, субсидирования иммиграционной политики, направленной на чистую и простую замену рабочей силы людьми с черным цветом кожи европейскими. иммигрантов, вплоть до появления теорий о смешении браков по цвету кожи, которые проповедовали медленную и более непрерывную фиксацию бразильским населением умственных, соматических, психологических и культурных характеристик этнической группы с белым цветом кожи, например, которые можно найти в трудах Батисты Ласерды (1911). ) и Рокетт Пинто (1933), растворяющие вековую черноту.

Расизация соответствовала бы генотипическим характеристикам индивидов, а цвет кожи соответствовал бы фенотипическим характеристикам индивидов, отсюда разительное отличие бразильского расизма от североамериканского типа, установившего закон 3/4 генотипической нагрузки, воплощенный в законе кровь . По этому критерию цвет кожи становится относительно второстепенным отличительным признаком, поскольку для жителей Северной Америки происхождение предков важнее, чем белый цвет человека.

Однако Пирсон уже нашел здесь, среди бразильских ученых, социальную историю людей с черным цветом кожи, разработанную Жилберто Фрейре, который сделал смешанные браки и социальное восхождение мулатов краеугольными камнями своего понимания бразильского общества. Здесь, в Бразилии, цвет кожи важнее генотипических характеристик, то есть фенотипической негроидной внешности. Другими словами, если быть более точным, уже в 1935 году, по крайней мере среди интеллектуалов-модернистов и регионалистов, были установлены факты, что:

Бразилия никогда не знала ненависти между этническими группами, то есть «расовых предрассудков»;

классовые линии не были жестко определены в зависимости от цвета кожи;

метисы медленно, но постепенно инкорпорировались в национальное общество и культуру;

чернокожие люди и африканизмы постепенно начали исчезать, уступая место специфически бразильскому физическому типу и культуре.

Другими словами: если бы среди нас не было расовых предрассудков – как это определил Блумер (1939), существовали ли бы предрассудки по цвету кожи (основанные на негроидном фенотипе) – как это определил Фрейзер (1942)?

Или у нас просто будут классовые предрассудки, как того хотел Пирсон?

Давайте вспомним, что расовые предрассудки понимались в социологии того времени, основываясь на парадигме Герберта Блюмера, как фундаментально коллективный процесс, который действует «публичными средствами, с помощью которых люди, которых принимают в качестве представителей расовой группы, публично характеризуют другую расовую группу». ", определив в процессе свою собственную группу. Это само определение законного сектантства.

Для Блюмера это означает постановку обеих групп во взаимные отношения, определяющие их соответствующие социальные позиции. Есть четыре чувства, которые, по мнению Блюмера, всегда будут присутствовать в расовых предрассудках доминирующей группы:

превосходства;

что подчиненная расовая группа по своей сути отличается и чужда;

монополии на определенные преимущества и привилегии; и

страха или подозрения, что подчиненная расовая партия желает разделить прерогативы доминирующей расовой партии.

 Флорестан говорит:

Затем возникло понятие «цветовых предубеждений» как всеобъемлющей категории мышления. Он был создан для структурного, эмоционального и когнитивного обозначения всех аспектов, связанных с асимметричной и традиционалистской моделью расовых отношений. Поэтому, когда чернокожие и мулаты говорят о «цветных предрассудках», они не отличают само «предубеждение» от «дискриминации». Оба объединены в одно и то же концептуальное представление. Эта процедура привела некоторых экспертов, как бразильских, так и иностранных, к прискорбной путанице в толковании. (1965, стр. 27)

 И Ораси:

Расовыми предрассудками принято считать неблагоприятную, культурно обусловленную предрасположенность (или отношение) к членам населения, которые считаются стигматизированными либо из-за их внешнего вида, либо из-за всего или части этнического происхождения, которое им приписывают или признают. Когда расовая предвзятость проявляется в отношении внешности, т. е. когда она берет в качестве предлога для своих проявлений физические черты лица, физиономию, жесты, акцент, ее называют заклейменной; Когда предположения о том, что человек происходит от определенной этнической группы, достаточно для того, чтобы он пострадал от последствий предрассудков, о нем говорят, что он принадлежит к определенной этнической группе. (Ногейра, 1985, стр. 78-9)

Однако поколение 1950-х годов и их ученики 1960-х годов изучали и обсуждали предрассудки в отношении цвета кожи и расовые предрассудки, но не занимались расизмом. Это происходит потому, что расизм понимался только как доктрина или политическая идеология марксистского характера. Общее ожидание заключалось в том, что существующие предрассудки будут постепенно преодолены прогрессом и трансформацией классового общества, а также процессом модернизации.

Что изменилось в 1970-е годы, так это определение того, что такое расизм. И ситуация меняется не только в Бразилии. И это не продукт черного бразильского поколения, которое было изгнано в Европу или Соединенные Штаты, как Абдиас де Насименто, как если бы такая концептуальная трансформация была феноменом подражания и культурного колониализма. Изменение носит более всеобъемлющий характер.

Однако, чтобы противостоять Флорестану и убеждениям классиков европейской социологии, для которых такие описания, как расизм или пол, не были функциональными для распределения позиций в классовом обществе, Карлос также вынужден теоретизировать о поведении и убеждениях:

 а) дискриминация и расовые предрассудки не сохраняются после отмены, а, наоборот, приобретают новые значения и функции в рамках новых структур и

б) расистские практики доминирующей группы белого цвета кожи, которые увековечивают подчиненное положение групп черного цвета кожи, не являются просто архаизмами прошлого, но функционально связаны с материальными и символическими преимуществами, которые группа белого цвета кожи получает от дисквалификации в соревнованиях с люди с небелым цветом кожи. (То же, 1979, стр. 85) (сектантство)

Фактически дискомфорт антропологов по поводу постепенной замены исследований расовых отношений, в которых выдвигались на первый план предметы и культурные значения, исследованиями неравенства и расизма, в которых подчеркиваются структурные аспекты, уже проявлялся и раньше, в 1980-х годах, когда Роберто ДаМатта (1990) в ставшей знаменитой статье «Басня о трех расовых формах» широко используя структурализм и категории Дюмона, стремился объяснить «бразильский расизм» как уникальную и специфическую конструкцию культуры.

Понятие личности и личных отношений, по словам Роберто, заменяет в Бразилии понятие личности, чтобы воссоздать в полной формальной сфере гражданства расовую иерархию или иерархию цвета кожи, которой угрожает конец рабства и кастовое общество.

Теоретическое предложение ДаМатты ясно: Бразилия не является эгалитарным обществом классической природы, поскольку она хорошо сосуществует с социальными иерархиями и привилегиями, она пересекается двумя идеологическими стандартами, хотя это и не совсем иерархическое общество индийского типа.

Фактически, рассматривая «расовую демократию» как «надстройку», марксисты в итоге усилили идею мифа, превратив ее в надконъюнктурную конструкцию, типичную для социальной формации, очень близкую к долгосрочным процессам о чем нам говорит Бродель.

Им не удалось исследовать конкретный способ и обстоятельства, в которых такая идеология создавалась интеллектуалами, которые стремились придать смысл практикам и опыту, которые также были конкретными и отвечали на весьма специфические обстоятельства.

С другой стороны, структуралисты, критики марксизма, и чернокожие активисты в конечном итоге присоединились к этому мифу, увидев в нем постоянство и структурные характеристики, типичные для бразильского общества, что еще раз усилило его аисторичность.

Символическая белизна кожи использовалась элитами для оправдания своих собственных привилегий и лишения большинства бразильцев возможности осуществлять свои права как полноправных и равных граждан. (Рейтнер, 2003, стр. iv)

В социологической теории мы можем построить системную или структурную теорию расизма, как того хотели марксисты; или мы можем рассматривать расовые отношения как процесс социальной классификации, теоретически независимый от структуры классового неравенства, как предположили Блумер (1965) и Блумер и Дастер (1980).

Однако в любом случае несомненно, что воспроизводство расового неравенства связано с тремя разными процессами:

 1) во-первых, с формированием и приписыванием субъективностей, что не ограничивается только расизмом, но затрагивает практически все формы социальной идентичности;

2) во-вторых, с процессом pol организация и представление интересов в общественной сфере; и

3) в-третьих, именно потому, что это структура, необходимо иметь в виду институциональные ограничения, которые функционируют как настоящие механизмы обратной связи.

Теоретическая концепция, скрытая в дискриминационной инклюзивной политике квот бразильского государства, направлена ​​на институционализацию расизма с целью его деконструкции, поскольку предрассудки более вредны, чем расизм.

Чтобы бороться с расовыми предрассудками, необходимо использовать ту же тактику, что и партизаны. Его невозможно победить с помощью формального и обычного оружия и стратегий, он требует действий со стороны командования, действующего на крайнем пределе законности, а также с использованием скрытности, секретных действий и крайней осмотрительности.

Чтобы избежать этого сценария, необходимо вынести предрассудки на свет божий, чтобы иметь возможность бороться с ними с помощью неисключительных и недискреционных социальных, политических и правовых инструментов. Выйдя из укрытия, этническое сектантство перестает быть расовым предрассудком.

Выводы:

Этническая принадлежность не выдерживает проверки стратифицированной аналитической категории ни в одном научном статистическом событии, поскольку такой группы не существует в обществе, поскольку такая категория, если бы она существовала, в исследованиях мнений и поведения квалифицировалась бы как группа, к которой определенные ожидания поведения, будь то политические, потребительские, экономические или любые другие институциональные категории.

Некоторые представления относятся к этническим группам, например, связывая определенную спортивную известность с группами спортсменов с черной кожей или разграничивая их, как в случае легкой атлетики и плавания соответственно. Подобные ситуации хорошо изучены и очевидно, что финансовая ситуация не позволяла группам чернокожих людей иметь доступ к клубам с бассейнами, точно так же, как повседневная деятельность требует длительных и непрерывных прогулок из-за полного отсутствия доступа к транспорту. Моторизованные транспортные средства оставили группы чернокожих людей с обязательной подготовкой к спортивным видам спорта, и что может быть лучше для формирования великих футболистов, чем улица, четыре камня для имитации ворот, мяч-шар или мяч-носок, и клуб представляет собой наиболее распространенную футбольную игру. бедные сообщества. Это рассадник футболистов, причем бесплатно.

Когда вы вступаете в этническую организацию, вы понимаете, что различия в интересах более разнятся, чем совпадения, и что единственное, что общего между участвующими членами, - это цвет их кожи.

Так что члены этих организаций остаются без речи, потому что их члены не могут понять друг друга, потому что понимания там нет, потому что цвет кожи не отличает социальную группу.

Идеологической последовательности нет, так как у каждого члена есть размытые, сложные, дифференцированные интересы, там присутствуют все неудовлетворенные запросы общества и они не исчезают, потому что собравшиеся там люди имеют одинаковый цвет кожи: есть инвалиды, женщины, безработные, бедные, больные, гомосексуалисты, богатые, молодые, старые, короче говоря, существует целый микромир, полный требований, и ни один из них не является исключительным или инклюзивным с точки зрения борьбы людей с черными цвет кожи.

Создавая организацию помощи лицам с черным цветом кожи, ее организаторы быстро осознают размер ожиданий, которые они вызывают в группе, и вскоре осознают, что те же проблемы, которые возникают там, присутствуют в любой социальной группе, независимо от цвета кожи.

Это всего лишь одна группа общества, полная требований, которые будут занимать любого политика на протяжении нескольких поколений, а цвет кожи — это всего лишь еще одна деталь, отсюда и неспособность организаций по оказанию этнической помощи удовлетворить и удовлетворить псевдоэксклюзивные или псевдоэксклюзивные ожидания. ее членов, основателей и руководителей.

Колоритных бразильцев, приехав в Европу, вскоре называют латиноамериканцами, южноамериканцами, то же самое происходит и в США, и они сразу же ищут повод для дискриминации, мало ли они осознают, что это не та самая социологическая когорта социального расслоения. .

Честный политолог, или социолог, или антрополог, или историк не поддастся этой простой ошибке расистского обмана. Вскоре они осознали огромный диапазон расслоения в Европе и США.

Эти сообщества, как и европейское, были разделены и фрагментированы на протяжении многих столетий, и, не осознавая количества языков и диалектов, которые можно услышать в Испании или Соединенном Королевстве Великобритании, люди, жалующиеся на ложную расовую дискриминацию, делают это. даже не осознавая, что годы споров между нациями и народами старше, чем повествование о расовой дискриминации, одни были рабами других, точно так же, как египтяне порабощали соседние народы, затем пришли вавилоняне, Римляне, древние и современные люди жили, эксплуатируя друг друга, города против городов, Спарта против Афин.

Таким образом, разделение народов на белых и черных является таким же абстрактным редукционизмом, как убедить серба принять в качестве равного или эквивалента черногорца, или поляка, или афганца, или чеченца, если говорить более актуально, путать немца с французом или с Украинцы, это был бы чудесный маленький мир, если бы различия между людьми просто отделяли чернокожих людей от других белых людей.

В этом поверхностном расистском мышлении есть много недостатков.

США находятся в постоянной войне против русских со времени социалистической революции 1917 года, хотя с обеих сторон есть белые люди, чернокожие африканцы постоянно участвуют в племенных войнах, поэтому на этом я заканчиваю свой самый убедительный аргумент.

Белый американец, родившийся в Техасе и доживший до 30 лет, мигрировавший в Нью-Йорк и пытавшийся проникнуть в этот регион, всегда имеет почти неразрешимые проблемы с интеграцией в это новое сообщество, но черный техасец, мигрирующий в Нью-Йорк, осознал бы это как расист. преследований и расовой дискриминации, легче и проще относиться к проблемам социальной и экономической интеграции как к расовым, мы запрограммированы воспринимать проблему идеологизированно и политизированно в худшем виде.

Социальные классы

Классовый тест состоит из проверки существования ожиданий познаваемого поведения, то есть: однородного или конвергентного поведения. Например: мы хотим доказать существование чёрного класса. Класс чернокожих будет характеризоваться и формироваться через восприятие принадлежности к этнической группе африканского происхождения с генетическими и фенотипическими чертами, которые заметны и легко распознаются. Таким образом, между членами этого класса чернокожих будет заключен предполагаемый контракт, который установит набор правил поведения и солидарности, эксклюзивных для группы.

Контракт — это закон между сторонами, который возлагает обязательства, права и обязанности, которые не могут быть изменены в одностороннем или самостоятельном порядке ни одной из сторон контракта, кроме как посредством соглашений, подчиненных законам, установленным группой.

Большая трудность в поиске общей точки, характеризующей класс, заключается в многоаффилированной природе индивидов.

Чтобы принадлежать к социальному классу, человек должен быть последовательным, иметь первоочередную лояльность к этому классу и следовать его уставам, писаным или общепринятым. Оказывается, согласно этому принципу, один и тот же человек обязан быть лояльным к различным группам и классам, к которым он принадлежит или часто посещает, одновременно: он обязан быть предан своему футбольному клубу, своей семье, своей этнической принадлежности, своей культуре или субкультура, его убеждения, религия, ваша гендерная сексуальность, ваша профессия, ваша категория образования, ваша национальность, ваше место рождения, ваши дружеские отношения, ваша идеология, ваша политическая партия, короче говоря, те статусы, на которые вы имеете право.

Как могло бы быть возможным, чтобы один и тот же человек проявлял столь большую преданность каждой из этих групп и классов, к которым он принадлежит, одновременно, не вступая в конфликт с самим собой и с этими группами и классами? Как избежать такого количества противоречий?

Это происходит постоянно. Таким образом, классовый тест опровергает само понятие класса как института.

Классы могли существовать только условным, случайным и временным образом. Классы — это виртуальные сущности, а не реальные институты.

Класс имеет институциональное существование только благодаря необходимым упрощениям в методологическом процессе контроля и абстрагирования переменных, как того требует позитивистская эмпиристская научная методология.

Абстрагирование переменных означает моделирование идеальных условий путем исключения нежелательных помех из сценария наблюдения, хотя они там действительно присутствуют. Эти условия никогда не встречались в реальном мире, где экспериментальную среду нельзя было контролировать, гарантируя идеальные условия для некоторых нереальных абстракций.

Социальное деление на классы — это не что иное, как одна из таких абстракций внутри теоретической конструкции, созданной просто ради аргументации, в дедуктивной гипотетической схеме, далекой от реальности.

Разделение общества на субстраты не позволяет отнести социоструктурные подразделения к экономическим, возрастным, половым, образовательным, географическим категориям, обозначить тенденции и предсказуемость социального поведения, поскольку личность пронизывает все эти категории.

Результат классового теста, а также структурная социально-экономическая стратификация существования классов опровергли возможность их существования.

Левые теоретики, такие как Роберт Митчеллс, обнаружили, что конституция любой группы, как это наблюдается в Социал-демократической партии Германии, в конечном итоге приводит к созданию правящей элиты, которая первоначально состояла из равных и в конечном итоге выделялась среди остальной группы, получая привилегии для себя, становясь угнетателем, лидером, буржуазный.

Митчеллс назвал это явление «Бронзовым законом олигархии». Это разрушает концепцию пролетарского класса.

Roberto da Silva Rocha, professor universitário e cientista político